Jaworznickie koty są nasze więc powinniśmy wszyscy o nie dbać. Kiedy wracam z pracy widzę, jak panie Ewa i Jola na ulicy Sienkiewicza, zapraszają koty do pełnych misek. Codziennie. Dzikie koty ufają im i schodzą się, właśnie wtedy, kiedy panie się pojawiają. Słyszę też o złych ludziach: „gips w wodzie rozpuścił i kotom to podsunął do picia” – relacjonowała pani Gienia. Przejeżdżając ulicą Olszewskiego tuż obok Kociego Domu, pomyślałam, jak im się żyje. Kto o nie dba? Burasek zawsze siedział na poduszce w oknie. Dobrze mu tam?
Sprawa Kociego Domu rozbłysła problemem, kiedy na posiedzenie lipcowej Komisji Rewizyjnej przyszła mieszkanka Jaworzna. Z wielką troską o dobro kotów mówiła, że w ich Domu źle się działo. Ze smutkiem słuchałam tych słów, myślę, że pozostali członkowie komisji też. Przecież koty same o siebie nie zadbają, bo i jak, skoro są pozamykane w klatkach. Czekają na tego, kto zatroszczy się o nie. Uważałam, że jeżeli jest taki głos, że źle się działo, to trzeba iść i zobaczyć, jak jest teraz. „Na jakiej podstawie jakikolwiek skład Komisji Rewizyjnej miałby wejść do Towarzystwa Ochrony [sic!] nad Zwierzętami i kontrolować?” – pytał, jak biurokrata pan przewodniczący Domagalski. A ja o bezprawną kontrolę nie wnioskowałam, chodziło mi tylko o to, abyśmy wszyscy zainteresowali się Domem Kocim. Co się tam dzieje? Radna Gacek poradziła mi tak: „jeżeli radna ma informacje, że są jakieś nieprawidłowości, to powinna to zgłosić do prokuratury”. Ja mam zgłosić? A pani Renata Gacek siedząc na tym samym zebraniu, informacji, że źle się działo nie usłyszała? Wtórował jej przewodniczący Domagalski „zawsze takie sprawy można zgłosić do prokuratury”. Tak oto przyglądnąć się Domowi Kociemu chcieli radni Domagalski oraz Gacek. Cała sprawa zainteresowania się komisji, Domem Kocim, rozbiła się o to, że komisja nie może. Prokurator może.
A tymczasem wystarczyło odwiedzić Koci Dom. Wybrałam się tam w sierpniową niedzielę, stanęłam przy bramce. Kiedy przyszły wolontariuszki, panie Małgosia i Zosia serdecznie zaprosiły mnie do środka. Jeżeli źle by się działo, przypuszczam, że nikt by mnie tam nie wpuścił. Nie zapowiedziałam swoich odwiedzin. Oprowadziły mnie po domu. Koci salon najbardziej mi się spodobał. Mebelki, łóżka, zabawki. Swobodnie poruszają się koty po swoim mieszkaniu. Wysiadują na szafie. Bawią się. Żwirek, karma, nowe kuwety, stosy wypranych kocyków – rzucają się w oczy. Zobaczyłam w domu porządek i zadbane koty. Przychodziłam do nich w niedziele wrześniowe jako wolontariuszka. Pani Gabrysia nauczyła mnie, co należy robić i jak. Było kotów 42. Każdy z nich zasługuje na opowiadanie. W czasie mojego odwiedzania Domu Kociego, cztery koty poszły do adopcji. Pani Urszula opowiedziała, że przychodzi 6 wolontariuszy. Dotacja z miasta na cały rok, to 8 tysięcy. Karmę pozyskują ze zbiórek w szkołach i przedszkolach, zakupują też z pieniędzy jakie zasilają konto TOZ. Kiedyś z Krotoszyna przyjechała pani Kasia – prowadzi schronisko dla bezdomnych zwierząt – przywiozła karmę dla kotów. Z Chorzowa, Mysłowic, Zabrza otrzymuje Dom Koci żwirek, z TOZ-u klatki, kuwety, gadżety, materiały na lekcje o zwierzętach. O to wszystko należy zabiegać. Wyżywić trzeba taką beztroską gromadkę, 38 kotów. A bywa i więcej. To jest odpowiedzialność. Ten dom trzeba wspierać, włączać się w ich dobrą robotę. Społecznikom, wolontariuszom, dbającym o Dom Koci należą się słowa uznania za bezinteresowną pracę, nie zaś prokuratorskie zgłoszenia, jakie sugeruje radna Gacek i radny Domagalski.
Barbara Sikora
