Tegoroczny maturzysta i absolwent I LO w Jaworznie; ścisłowiec, humanista, sportowiec

– Coraz większymi sukcesami staram się zakryć coraz większe lenistwo – zdradza otwarcie.

Ela Bigas: Pierwsze miejsce w ogólnopolskiej Olimpiadzie Wiedzy o Filmie i Komunikacji Społecznej to wyczyn nie lada. Czy zdarza Ci się pomyśleć – jaki jestem zdolny? Nie ma przecież niczego złego w docenianiu samego siebie.
Może na początek sprostujmy, zostałem laureatem tej olimpiady, nie jest to równoznaczne z jej wygraniem, gdyż najwięcej punktów zdobyła akurat Alicja z Gdańska. Wracając do pytania – pewnie, że zdarzają się takie myśli i też nie widzę w tym niczego złego. Mam jednak szczęście spotykać na swojej drodze i otaczać się ludźmi, którzy skutecznie dbają o mój poziom samozadowolenia i stawiają przede mną kolejne wyzwania.

Jednym z zadań olimpiady był wywiad z aktorem. Jakiego aktora wybrałeś do rozmowy i które spośród twoich pytań wydało Ci się najciekawsze?
Wybór gościa specjalnego, z którym miałem przeprowadzić wywiad odbywał się poprzez
losowanie. Los przydzielił mi Łukasza Simlata, znanego aktora teatralnego i filmowego. Cały wywiad skupiał się na regionalnej tożsamości kina i kinie regionalnym jako gatunku ginącym. Większość pytań – wszystkie równie ciekawe – dotyczyła szansy jaką dla aktora może być kulturowe pogranicze i związane z nim wartości.

Jaki jest twój ulubiony gatunek filmowy? Czy lubisz filmy animowane (może Minionki) i od czasu do czasu podziwiasz pomysły ich scenarzystów?
Myślę, że nie mam ulubionego gatunku. Oglądam filmy o zróżnicowanej tematyce, staram się nie ograniczać do jednego gatunku. Od czasu do czasu oglądam więc i filmy animowane. Cieszy mnie, że rozwój technologii wnosi techniki animacji na coraz wyższy poziom. Dzięki temu możemy podziwiać naprawdę zachwycające obrazy.

Jaki serial wzbudza twoje największe, ale wyłącznie pozytywne, emocje. Rozumiem, że istnieją też takie, przy których wyjątkowo Ci się dobrze zasypia?
Jeśli serial wzbudzałby wyłącznie pozytywne emocje, to znaczy, że byłby to słaby serial. Serial musi być niejednoznaczny, trzymać w napięciu, ciągle zaskakiwać. Właśnie te cechy sprawiają, że nie możemy oderwać się od ekranu (tzw.binge-watching). W wyborze ulubionych seriali oryginalny nie będę: House of Cards, Stranger Things, Sherlock i z odcinka na odcinek coraz słabszy Designated Survivor.

Co cieszy Cię w filmie najbardziej – świetne dialogi, wartka akcja, gra aktorska?
Najbardziej zachęca mnie z reguły dopracowana ścieżka dźwiękowa, doceniam abstrakcyjny humor, gry słów i precyzyjną pracę kamery. Niektóre ruchy operatorskie staram się nawet czasem powtórzyć, amatorsko coś kręcąc.

Czy celebryci Cię śmieszą, czy też cały ten zgiełk traktujesz poważnie?
Nie jestem do końca na bieżąco kto, z kim i gdzie, ale staram się tego całkowicie nie ignorować. Wolałbym jednak żeby uwaga mediów skupiała się na osobach, które faktycznie zasłużyły na bycie znanymi. Środowisko celebrytów ma właściwie niewiele wspólnego z kinem.

Czy będzie z Ciebie reżyser, aktor czy może operator?
Nie rozważam takiej ścieżki kariery. Ta olimpiada była świetną przygodą, zmobilizowała mnie do nadrobienia filmowych zaległości i pozwoliła wykorzystać społeczne zainteresowania.

Dlaczego twoim zdaniem komunikacja społeczna nie najlepiej nam się udaje? Czy to dlatego, że w większości uważamy, że wiemy najlepiej a nasi rozmówcy to generalnie intelektualne niedorajdy?
Moim zdaniem to zbyt odważnie postawiona teza. Z komunikacją społeczną moim zdaniem wcale nie jest tak źle. Gdybym miał jednak coś sugerować – mniej fanatyzmu, więcej obiektywizmu. i dotyczy to każdej ze stron.

Dziękuję za rozmowę. Ela Bigas

foto: Łukasz Simlat i Bartosz Gajewski

[vc_facebook]