Powstawanie ochotniczych straży pożarnych na terenie zaboru austriackiego było w drugiej połowie dziewiętnastego stulecia zjawiskiem powszechnym. Na terenie Galicji i Wielkiego Księstwa Krakowskiego, do którego należał wówczas teren dzisiejszego Jaworzna coraz częściej wybuchały wielkie pożary, trawiąc w ten sposób całe wsie i miasteczka.

Wiązało się to z faktem, że ich zabudowa była w większości drewniana. Doskonałym tego przykładem było wspomniane Jaworzno, które 30 lipca 1878 roku spłonęło niemal całkowicie. Dlatego też władze austriackie zachęcały i zezwalały na powoływanie tego typu organizacji, mając na względzie skuteczniejszą walkę z niebezpiecznymi żywiołami. Nie inaczej było w Długoszynie.

Dnia 15 lipca 1894 roku Rada Gromadzka wsi Długoszyn podjęła uchwałę o powołaniu Ochotniczej Straży Pożarnej oraz zakupie sikawki, czego dokonano 17 lutego 1898 roku za kwotę 400 złotych reńskich. Długoszyńska OSP była drugą najstarszą jednostką strażacką tego typu na terenie Jaworzna. W 1906 roku wybudowano specjalną szopę, w której przechowywano sprzęt strażacki. Budowa obiektu spoczęła na barkach lokalnego cieśli, Macieja Nieużyły. Komendantem OSP był wówczas Stanisław Parys. W okresie międzywojennym członkowie straży nie tylko gasili pożary, ale także prowadzili szeroko zakrojoną pomoc społeczną oraz organizowali rozmaite festyny, zabawy, a także zbiórki pieniężne.

Uchwałę o budowie własnej remizy podjęto 2 maja 1922 roku, lecz udało się ją zrealizować dopiero dekadę później, kiedy powołano do życia Komitet Społeczny Budowy Domu Strażaka. W skład komitetu wchodzili m.in. Franciszek Guja, Szczepan Kolka, Michał Ogórek. Budowę rozpoczęto w 1934 roku. Brali w niej udział m.in. J. Baran, P. Jaromin, S. Wierzba, Sz. Kolka, J. Majewski, L. Radomski. Remizę ukończono w lipcu 1938 roku. Oddano ją do użytku w obecności znakomitych gości, przedstawicieli lokalnych straży pożarnych, przedstawicieli powiatu, gminy oraz zakładów pracy. W Czasie II wojny światowej organizacja przeżywała regres, lecz niemal natychmiast po jej zakończeniu dokonano ponownej reorganizacji długoszyńskiej OSP, usprawniając jej funkcjonowanie. Pierwszym powojennym prezesem został Piotr Jaromin, a naczelnikiem Ludwik Radomski. W tamtym czasie piętro remizy przeznaczono na salę lekcyjną, gdyż stary budynek Szkoły Ludowej nie był w stanie pomieścić wszystkich dzieci. Stan taki utrzymywał się do 1966 roku. Przez jakiś czas mieściła się tam także osiedlowa biblioteka, a także punkt zabiegowy służby zdrowia. W kolejnych latach prezesami OSP byli Jerzy Jaroń, Zygmunt Szyndler, Bronisław Głód i Walerian Dziubek, naczelnikami zaś Bronisław Żyłka, Szczepan Szymocha, Stanisław Nieużyła oraz Bronisław Guja.

W 1950 roku OSP Długoszyn otrzymała fundusze z gminy Szczakowa na zakup motopompy Leopolia- M 80, a także własnego wozu strażackiego. Równie ważnym w dziejach organizacji był rok 1958. Wówczas to, społeczeństwo Długoszyna w ramach podziękowań za działalność lokalnych strażaków, ufundowało tejże organizacji sztandar. Został on poświęcony i uroczyście przekazany członkom OSP. Uroczystości te miały także charakter państwowy. W tym samym roku strażacy wybudowali w ramach czynu społecznego park strażaka, w którym przez wiele lat odbywały się festyny, dożynki oraz wiele innych lokalnych uroczystości. Przez wszystkie lata swojego istnienia organizacja ta czynnie uczestniczyła we wszystkim ważnych wydarzeniach, zarówno świeckich jak i religijnych i tak jest zresztą do dnia dzisiejszego.

Długoszyńska OSP przez lata swojego istnienia była nagradzana wieloma pucharami, nagrodami, dyplomami i wyróżnieniami, do dziś stanowiąc integralną część lokalnej tożsamości i kolorytu, ciesząc się jednocześnie olbrzymim zaufaniem społecznym. Jarosław Sawiak