„Przy grobach – obrazy, obrazy, refleksje” – wiersz Alicji Dudek

„Przy grobach – obrazy, obrazy, refleksje”

               – 1 –

W ten Dzień – wiele, wiele osób,
gwar, pośpiech,szybkie kroki.
Słowa, upominanie:
„pośpiesz się”, połóż – jedną, drugą wiązankę, tu, tam”,
„pojedyncze kwiaty – tam i tam”,
„Zapalcie dwa znicze, tam – te duże”.
„Wyrwij jeszcze badyl, trawę, zbierz suche liście”.
Gwar, gwar, pośpiech.
…I już. Wychodzimy. Szybciej.
– Coroczne zadanie, zwyczaj?
Spełniony i … dalej, dalej – do spraw codziennych, ważnych?
– W tej chwili, w tym Dniu?

              -2-

Wczoraj byli blisko.
Serce przy sercu.
Jedne myśli, wspólne zamierzenia,
cele, plany, radości, smutki.
Zachwycenia pięknem świata,
przyjaźnie, serdeczne uczucia,
które miały istnieć, trwać przez lata,
uczucia, których czas miał nie zniszczyć.
Później choroby, rozpacz, ból,
odejście i rozstania.
Dla nas smutek, łzy.
Oni śpią snem nieodwracalnym, wiecznym.

                  -3-

Cisza. Szelest spadających liści.
Smużki dymu ze świec.
Cisza.
Na płytach grobowców okazałe
wiązanki kwiatów.
Wiele, wiele zniczy.
Na innych – jedna chryzantema,
kilka gałązek wrzosu.
Są też zapadnięte, bezimienne mogiły.
Nazwiska na nich czas zatarł.
Na cmentarzach – przygasa łuna.
Cisza.

                  – 4 –

Bezpowrotnie od nas odeszli.
Czas stępił wszystkie uczucia,
zatarł wspomnienia o Nich,
ich życiu, ich dokonaniach,
a przecież w tym jednym Dniu
chwile zadumy, westchnienie,
modlitwę, cichą łzę poświęćmy
Im – Nieobecnym, aby pamiętać,
nigdy nie zapomnieć o Ich zaistnieniu,
aby podziękować Im – za nas.

Alicja Dudek