Zadbano w Domu Pomocy Społecznej o dobre miejsce na spotkanie z Chrystusem. Piękna kaplica jest dla mieszkańców tego domu, jak kościół. Kapelani w kolejnych latach wzbogacali jej wystrój: jest obraz Matki Boski Nieustającej Pomocy, obraz Jezusa Miłosiernego. Widzimy św. Faustynę i krzyż. Wpatrujemy się w fotografię papieża: Jana Pawła II. Jest choinka i żłobek.
Muzyka, czytane słowo Boże, to inicjatywa znakomitych młodych inteligentów, dzięki nim msza jest uroczysta.
W kaplicy na czas nabożeństwa, uroczystości kościelnych, gromadzą się domownicy, a także sąsiedzi Domu Pomocy Społecznej. Osobom starszym już trudniej wybrać się do św. Wojciecha, przychodzą do bliskiego im DPS. Tak jest odkąd pamiętam: życzliwa, serdeczna atmosfera. Kontakty z ludźmi przychodzącymi ze swoich domów na msze do DPS, to radość pensjonariuszy. Znają się i lubią: „jesteśmy przecież wszyscy dobrymi sąsiadami” – mówią. Kaplica choć nieduża pomieści zżytą z sobą modlitewną grupę: niepełnosprawnych na wózkach, słabszych, którym trzeba pomóc dojść do kaplicy i tych, co aktywnie pomagają, współorganizują. Nabożeństwo, to nie tylko modlitwa, ale także możliwość bycia razem, w ważnym dla wszystkich wydarzeniu. Kapelani oczywiście należą do tej wspólnoty. Ich rola jest ogromna. Jakżeby inaczej. Ksiądz proboszcz Glanowski, ksiądz Sulej, ksiądz proboszcz Ciszek. Każdy z nich był niegdyś stałym kapelanem, to ważne, gdyż pensjonariusze z czasem widzą w księdzu przyjaciela, zdobywa ich zaufanie, tak buduje się wartość.
Kapelani, są u siebie w DPS, służą nie tylko kapłańską ofiarną pracą: odprawianie mszy, spowiadanie, rekolekcje, wspieranie w trudnych chwilach. Umieją także uatrakcyjniać mieszkańcom Domu Pomocy Społecznej codzienny tam pobyt, organizując z okazji kościelnych świąt, spotkania z dziećmi, z młodzieżą. Występy młodych „aktorów” kultywujących ewangeliczne prawdy upamiętniają święta. Budzą na twarzy uśmiech wzruszenia. Mieszkańcy DPS czekają na takie spotkania.
Doszły mnie słuchy, że w Nowy Rok żaden ksiądz, nie odprawił mszy w kaplicy DPS. Pensjonariusze byli zawiedzeni. Na próżno oczekiwali na księdza. Co się tam dzieje? – zaniepokoiłam się. W poniedziałek 6 stycznia nie czekając na barwny korowód Trzech Króli paradujących w orszaku po Rynku, wybrałam się – nie pierwszy już raz – do Domu Pomocy Społecznej, na mszę.
Kaplica wypełniona do ostatniego miejsca, tym razem, nabożeństwo zostało odprawione. Był kapłan z jaworznickiej parafii. Wysłuchaliśmy kazania mądrego i krótkiego – o Mędrcach. Utalentowany ksiądz Grzegorz mówił, że w święto Trzech Króli: „czcimy objawienie się Boga w człowieku”. Mędrcy wskazują nam drogę, którą należy iść niosąc dobroć. Trzej Królowie znaleźli się w sercach uczestników nabożeństwa. W oczach modlących się ludzi widziałam wdzięczność, za to, że ksiądz jest. I mówi o tym co w życiu najważniejsze. Widziałam też smutek: „Trzej Królowie nie przybyli do nas, dyrektor zabronił” – ktoś smutno chyba zażartował. Ojciec dyrektor ksiądz Rydzyk? – zdziwiłam się zupełnie nie zorientowana o jakiego dyrektora chodzi. A cóż to za dyrektor co królom rozkazuje? – pomyślałam. Sięgnęłam po kartkę, położoną na ławce w kaplicy, jest na niej taka modlitwa: „Święty Michale, wspomagaj nas w walce, a przeciw niegodziwości i zasadzkom złego ducha bądź naszą obroną […]”.
Kto winien, że Trzej Królowie, nie zawitali w tym roku do Domu Pomocy Społecznej? Może z czasem tego się dowiem. Najważniejsze, że ze słowem Bożym zagościli w naszych sercach. Choć trochę smutno, iż pensjonariusze owym królom z bogatą świtą, nie mogli się przyglądnąć.
Władze Jaworzna zapytam: czemu w Domu Pomocy Społecznej przy ulicy Obrońców Poczty Gdańskiej 63, nie ma obecnie stałego kapelana? Czy to jest przyczyna braku mszy w Nowy Rok i ważnych wizyt Trzech Króli w salach pensjonariuszy.
Barbara Sikora, radna Rady Miejskiej
