W rejonie Małego Stawu w 1960 r. kopalnia Kościuszko rozpoczęła budowę Ośrodka Wczasów Niedzielnych Jeziorki. Staw był zarośniętym trzciną małym jeziorkiem. Na wschód od niego biło źródło zasilające staw. Woda w owym źródle miała wysoką skalę czystości. Żyły w niej ryby, raki i mnóstwo żab. Przy północnym brzegu był odpływ zwany „czarna przykopą” przez wzgląd na ciemnobrązowy odcień wody. Odpływająca woda wpływała do Łuźnika.
Prace budowlane rozpoczęto od przekopania brzegu północnego dla odprowadzenia wody ze stawu. Z dna usunięto torf, po czym dno wyprofilowano. Przy południowym brzegu głębokość była najmniejsza, ku brzegowi północnemu powiększała się. Brzegi obłożono betonowymi płytami. W kilku miejscach pobudowano betonowe schody ułatwiające zejście do stawu. Wokół umieszczono ławki. Przy północnym brzegu wybudowano drewniane molo w kształcie kwadratu o bokach około 4m. Obok mola umieszczono śluzę regulującą pozom lustra wody. Na brzegu przeciwległym umieszczono metalową wieżę z dwoma rynnami, po których zjeżdżano do stawu. W odległości ok. 20 – 30 m. od zachodniego brzegu wybudowano drewniany barak. Wzdłuż rozmieszczono stoliki z ławkami. Wewnątrz była świetlica, do której przylegał punkt handlowy, w którym oferowano piwo z beczki, napoje chłodzące i słodycze. W pobliżu baraku umieszczono podest do tańczenia. Miał kształt koła o średnicy 8 m. W ośrodku był też plac zabaw z huśtawkami, karuzelami i metalowymi drabinkami do wspinania się. Umieszczono tam również zadaszenie przed deszczem. Miało kształt grzyba, wspierało się na słupie, miało średnicę ok. 2,5 m. Górę kapelusza wykończono blachą, którą pomalowano na czerwono z białymi kolami, co miało imitować muchomora.
Ośrodek był udostępniany w sezonie letnim, od maja do końca września. Organizowano w nim zabawy, festyny, występy zespołów artystycznych, odbywały się losowania zakładów liczbowych Lajkonik, na które zjeżdżała specjalna komisja, imprezę prowadził spiker krakowskiego radia. W ośrodku oddziały górnicze brały udział w turniejach piłki nożnej. Nagrodą była beczka piwa.
W niewielkim baraku zorganizowano punk medyczny z apteczką i noszami. Niestety odnotowano w ośrodku kilka utonięć.
W świetlicy Komitet Rodzicielski tamtejszej szkoły organizował zabawy sylwestrowe i karnawałowe, a jaworznicki oddział PTTK organizował zakończenie rajdów pieszych.
W 1963 r. połączono jaworznickie kopalnie w jedną kopalnię „Jaworzno”. Wtedy też zadecydowano o inwestowaniu jedynie w ośrodek „Tarka”, co spowodowało podupadanie ośrodka w Jeziorkach. Uszkodzony sprzęt stopniowo wycofywano, zniknęły więc kajaki i rowery wodne. Po pewnym czasie pozostała jedynie metalowa tratwa zbudowana z dwóch podłużnych cylindrów o średnicy ok. 80 cm i długości ok. 2,5 m. Pokład tratwy był zbudowany z drewnianych desek, otoczono go drewnianą barierką. Tratwa pływała po stawie odpychana od dna długim wiosłem. Mogło na niej pływać jednocześnie kilkanaście osób.
Historia ośrodka w Jeziorkach kończy się na początku lat osiemdziesiątych. Panujący podówczas kryzys gospodarczy spowodował likwidację ośrodka, baraki i molo zostały rozebrane, zdemontowano również huśtawki, karuzele i inne urządzenia. Współcześnie nikt o to miejsce nie dba.
Ela Bigas na podst. „Historii Jeziorek” Grażyny Gut i Jerzego Gut
