Każdy awans cieszy. Wiąże się to zazwyczaj z rozwojem osobistym, nowymi wyzwaniami, a zwłaszcza z wymiernymi korzyściami finansowymi. W ostatnich latach obserwujemy prawdziwy wysyp obsad nowych stanowisk kierowniczych. Niestety, jedynie w spółkach skarbu państwa.
Zastanawiać może duża rotacja na najwyższych stanowiskach w spółkach, bezpośrednio związanych z emisją CO2 i planami redukcji emisji tego gazu cieplarnianego. Daje do myślenia tak szybka rezygnacja prezesa Tauron (zaledwie po trzech miesiącach urzędowania), czy pani prezes JSW, której decyzje nie podobały się głównym związkom zawodowym, choć były dobre dla dobra zakładu i popierane przez mniejsze organizacje związkowe.
Tajemnicą poliszynela jest, że zawsze partie rządzące zostawiały sobie takie spółki, czy to skarbu państwa, czy też komunalne, jako bufor, aby móc „przechować” swoich działaczy w razie przegranych wyborów i utraty miejsc w parlamencie. W tym miejscu należy się wyjaśnienie zwolennikom Zjednoczonej Prawicy. Tak, podobnie działały wszystkie partie przez ostatnie lata transformacji. Jednak w porównaniu do obecnej sytuacji, obsada stanowisk zawsze wiązała się z koniecznością wykazania się wpierw kompetencjami, a dopiero na końcu była rozmowa o politycznych preferencjach. Obecnie wygląda to zupełnie inaczej. Bardziej przypomina to tęsknotę za komunizmem niż chęć budowania nowoczesnego państwa. Czyż nie było w przeszłości przewodnim hasłem komunistów, „klasa robotnicza siłą narodu”? Dowodem na spełnienie tych tęsknot mamy obecnie czeladnika bez matury w randze ministra. Mamy także prezesów zarabiających niebotyczne pieniądze… za nic nierobienie. Tylko dlatego, że jest to opakowane w atrakcyjny przekaz propagandowy. Typowym przykładem jest Centralny Port Komunikacyjny, a dla bardziej wtajemniczonych również inwestycje w gospodarkę morską, które od lat – używając słownictwa rolniczego – raczej przypominają ugór niż kompleksowy plan naprawy i rozwoju.
Podobną propagandę możemy zaobserwować na lokalnym podwórku. Bo przecież mamy PKM Jaworzno i prezesa pobierającego niebotyczne wynagrodzenie w porównaniu do rozmiaru floty. Zrozumieć można te wszystkie udogodnienia obsługi pasażerów jak biletomat w autobusie czy też dynamiczny rozkład jazdy. Ale czy nie należy sobie zadać pytania, czy ten pomysł powstał w PKM Jaworzno, czy został po prostu kupiony. Tak samo, jak zrobiło to większość miast w Polsce. Kupić usługę z firmy jest bardzo łatwo. Myślę, że każdy z nas by to potrafił. O wiele trudniej jest rozwinąć flotę i rozkład jazdy bardziej przyjazny mieszkańcom dzielnic.
Dlatego też dziwę się, że otoczenie naszego prezydenta jest tak przez lata sowicie opłacane, gdy zamiast rozwoju, mamy raczej status quo w dzielnicach w zakresie komunikacji publicznej.
W takim samy kontekście wątpliwości może budzić awans zastępcy prezydenta na wiceprezesa spółki odpowiedzialnej za zarządzanie terenami po wycince lasu i przygotowaniem terenu pod budowę fabryki samochodów elektrycznych o nazwie Izera. W mediach społecznościowych postać ta została przedstawiona jako osoba odpowiedzialna za przygotowanie procesu powstania fabryki samochodów elektrycznych w Jaworznie. W związku z tym chciałbym zadać kilka pytań kompetentnej osobie, aby wyjaśnić kilka nieścisłości, zanim wytniemy ponad 200 ha lasu.
Czy kiedykolwiek siedziała Pani w białym SUV-ie tak pięknie prezentowanym, niestety tylko z daleka?
Jakie były wrażenia z jazdy czerwonym autkiem, który zrobił takie wrażenie na naszym prezydencie?
Gdzie zlokalizowane jest centrum projektowe planowanych aut, które mają być wprowadzane do produkcji?
Jaki jest kapitał zakładowy spółki, która ma produkować auta na terenach wyciętego lasu? Czy jest on większy od wyrządzonych strat klimatycznych?
Jak spółka i wiceprezes zamierza zrekompensować mieszkańcom ubytek terenów zielonych w mieście w miejsce powstania fabryki?
I w końcu. Jak buduje się fabrykę czegoś, co tak naprawdę jeszcze nie istnieje?
Artur Nowacki
