Oczywista Nieoczywistość: Narodziny Pana X?

Nadchodzą Święta. Wszędzie daje się wyczuć ich atmosferę, pełną połyskujących iluminacji, ozdób, gadżetów. Z głośników co rusz płyną melodie kolęd, pastorałek i świątecznie nastrojonych hitów.

Niemal na każdym kroku widać i słychać radosne świąteczne życzenia; Wesołych Świąt!!! – wołają jedni, Merry Christmas!!!- wykrzykują inni. Aż tu nagle daje się słyszeć coraz bardziej donośne i przebijające się pośród świątecznego tłoku Merry X-Mas!!! Czyżby więc narodził się więc jakiś Pan X???

Ów tajemniczy nieznajomy, dotychczas raczej anonimowy i nie do końca określony, spoziera na mnie ze świątecznych kartek, kubków, magnesów i innych atrybutów tej jakże podniosłej aury. By się upewnić jednak, idę do kościoła. Patrzę na obraz w bocznym ołtarzu; na nim kobieta, Maria z Nazaretu nie trzyma na swoich dłoniach małego iksika lecz małe dziecko. Po prawej stronie w bocznej kaplicy niemal to samo; św. Józef na rękach trzyma… dziecko(?!?). Patrzę więc na główny ołtarz. Tam wizerunek Marii z pierworodnym, a ponad Nimi wielki drewniany krzyż, na którym wisi dorosły, konający mężczyzna, a nie jakiś wielki Pan X. O co więc chodzi? Co to w końcu za święta? Czyje to w końcu urodziny?

Tak trudno wyzbyć się sarkazmu, kiedy na poły idiotyczna moda, która już dawno podbiła kraje anglosaskie i starą Europę, od kilku lat zaczyna się rozpychać łokciami i u nas. I tylko czekać by, tak jak chcą tego niektórzy, gdzieś tam, zabronić ubierania choinki i śpiewania kolęd by tylko czasem kogoś nie urazić. To, co tak nobliwie zwiemy i zwaliśmy niegdyś Zachodem zaczyna chyba powoli odbijać nam się czkawką, kiedy w swej zlaicyzowanej i pełnej politycznej rzekomo poprawności formie mości sobie gniazdo także nad Wisłą. Niby powoli, niby skala nie aż tak niepokojąca, niby tradycja trzyma się nieźle, a jednak?

Rozumiem i szanuję tych, którym z religią i wiarą nie po drodze. Ok. Każdy wszak w swoim życiu podejmuje swoje własne decyzje i sam w dużym stopniu kształtuje swój moralny kręgosłup. Ale czy nie trąci absurdem to iż z faktu historycznego robi się kabaret. Obchodzimy przecież Boże Narodzenie. Ja wiem, że samo to sformułowanie jest teologicznie określone, ponieważ odnosi się do boskości, podobnie zresztą jak w przypadku anglojęzycznych życzeń Merry Christmas, które nawiązują do słowa Chrystus, nie będącym imieniem lecz tłumaczonym jako Mesjasz lub Pomazaniec. Ale czy równie powszechnie nie używamy sformułowania, że coś miało np. miejsce przed Chrystusem, czyli przed naszą erą? A to wszakże jakoś nikogo nie razi. Przynajmniej nie tak by rzucało się w oczy w sposób nachalny. Co do jednego wszakże się zgodzę; osobom o zdecydowanie laickich czy ateistycznych poglądach może to przeszkadzać. Natomiast co do całej reszty sprawa robi się bardziej zawiła, a w zasadzie (co do zasady) nad wyraz oczywista. Bo przecież ponad dwa tysiące lat temu naprawdę urodził się Jezus; człowiek którego życie, nauka, męczeństwo oraz spuścizna, jaką po sobie pozostawił odegrała gigantyczną i fundamentalną rolę w dziejach Europy i świata, zarówno w wymiarze religijnym, jak i kulturowym, społecznym i politycznym. On urodził się naprawdę. Jest postacią historyczną, tak jak Juliusz Cezar, Napoleon, czy Józef Piłsudski. Przyszedł na świat między 8 a 3 rokiem przed naszą erą (przed Chrystusem, chciałoby się ironicznie dodać), choć z całą pewnością nie 25 grudnia (jakby to zresztą miało jakieś znaczenie), był synem Marii i uchodził za syna cieśli Józefa. Stracony został w czasach Poncjusza Piłata między 30 a 33 rokiem naszej ery. Źródłem do jego życia jest nie tylko Biblia, którą ktoś mógłby uznać za nieobiektywną i stronniczą lub tendencyjną, lecz także niezależne od siebie, pisane źródła historyczne, m.in. Józefa Flawiusza czy Tacyta, a także cały szereg apokryfów. Wspominamy więc prawdziwe narodziny prawdziwego człowieka. I takie są fakty. A to, czy fakty te okryjemy całunem naszej indywidualnej wiary, czy pozostawimy je historii, to już zupełnie inna sprawa; sprawa naszych przekonań i światopoglądu.

Nie zamazujmy wiec rzeczywistości. Jeśli ktoś tak bardzo chce wierzyć w swojego X-Mena, to jego sprawa. Nic mi do tego. Ja wolę jednak trzymać się faktów. Bo owo Boże Narodzenie to nawiązanie do tego, co kiedyś miało miejsce naprawdę. Za faktami tymi zaś kryje się wielkie przesłanie i potężne zasoby dobra, które swe źródło znalazły ponad dwa tysiąclecia temu w osobie małego dziecka, równie rzeczywistego jak my. Chłopca, który wychowywał się w ubogiej rodzinie, który dorastał, mężniał, który ostatnie lata swojego życia spędził na realizowaniu misji w którą wierzył i która stanowiła kwintesencję jego życia i który wreszcie finalnie został zamordowany w sposób nad wyraz brutalny. Więc jak już mamy świętować to poświętujmy także (a może przede wszystkim) jego urodziny. Wesołych Świąt więc życzę!!! Prawdziwych i osadzonych w rzeczywistości realnej, a nie wyssanej z palca.
Jarosław Sawiak