Nowy Rok, co nie nowina, zaczynamy 1 stycznia. Właściwie to niczym szczególnym niewyróżniający się dzień, może jedynie po sylwestrowymi bólami głowy. Nie jest też związany z żadnym wydarzeniem astronomicznym ani też świętem religijnym. Od zarania w kulturze chrześcijańskiej różnorodnie ustalano początek roku.

Kościół ortodoksyjny ustalił początek roku na 1 września, uznawano, że właśnie tego dni stworzono świat, w Anglii początek roku świętowano w dzień Zwiastowania czyli 25 marca, we Francji za początek roku uznano Wielkanoc, a w krajach niemieckich – Boże Narodzenie.

Reforma gregoriańska przeprowadzona w XI w. przez papieża Grzegorza VII wyznaczyła nowy rok na 1 stycznia. Budziło to jednak pewien opór. I tak w Anglii dopiero w 1752 r. przyjęto to ustalenie.

Świętowanie Nowego Roku 1 stycznia nawiązuje do rzymskich obyczajów. Tego dnia rzymscy konsulowie obejmowali swoje urzędy i piastowali je do końca roku, czyli do 31 grudnia. Tylko 1 stycznia uznawano w kulturze śródziemnomorskiej za początek roku kalendarzowego.

W antycznym Rzymie urządzano 1 stycznia na okoliczność rozpoczynającego się Nowego Roku hałaśliwe uczty i zabawy. Dzień 1 stycznia – to Kalendae Januariae. Rzymianie uznali za dobrą wróżbę, iż nazwa miesiąca pochodzi od boga Janusa, opiekuna bram i wejść, czyli też samego początku. Starożytny Rzym narzucił więc Europie, a później prawie całemu światu, własną tradycję świętowania Nowego Roku.

Chiński Nowy Rok jest najważniejszym świętem kalendarza chińskiego, przypada zmiennie pomiędzy 21 stycznia a 20 lutego. Żydzi zaś Nowy Rok świętują w dniu Święta Trąbek, czyli pierwszego dnia tiszri, upamiętnia on stworzenie świata i przypomina o mającym nastąpić sądzie Bożym. Tiszri to pierwszy miesiąc kalendarza żydowskiego, przypadający na nasz wrzesień- październik.

Dawnym zwyczajem od wieków w Polsce życzymy sobie w Nowy Rok „Do siego roku” czyli dotrwania w zdrowi i pomyślności kolejnego roku.
Ela Bigas