Polska to bardzo smutny kraj. To kraj, gdzie wartości intelektualne, tak pożądane w nowoczesnych społeczeństwach, nigdy nie były wartością dodaną. Już prawie 100 lat mija i w dalszym ciągu etos prostej pracy fizycznej góruje nad siłą naszego umysłu.
Tuż po wojnie powszechny był nakaz pracy dla nauczycieli. Czy chciał, czy nie, musiał jechać na drugi koniec kraju, aby nauczać wiejskie dzieci, zazwyczaj mieszkając gdzieś na stancji. Co z tego, że wtedy miał jakieś tam uznanie wśród lokalnej społeczności, gdy dla władzy w dalszym ciągu był tylko i wyłącznie przedmiotem. Takim trybikiem w tej całej układance. Zresztą następne dziesiątki lat komunizmu skutecznie ugruntowały zohydzanie społeczeństwa tych, co to więcej mają w głowie.
Taki lekarz na przykład. Choć każdy z nas prędzej czy później go potrzebuje, bo zdrowie jest jedyne i najważniejsze, to wiemy, jaka jest powszechna opinia o nich. To negatywna opinia, którą ugruntowali ci, którzy, wydawać by się mogło, stali w opozycji do ówczesnej władzy komunistycznej. Np. Solidarność, która obecnie nie ma nic wspólnego z ideałami lat 80., której obecni działacze nie myślą o przyszłości kraju i ludzi. Liczą się tylko i wyłącznie interesy działaczy związkowych. Bo przecież powszechne jest powiedzenie: „pokaż lekarzu, co masz w garażu”. Jakby lata wyrzeczeń, nauki i ciężkiej pracy, były czymś złym – czego należałoby się wstydzić. Nauczyciele, którzy przez własnych działaczy zostali nazwani terrorystami. Nie wiem tylko, czy ci ludzie rozumieją znaczenie tego słowa.
Smutne jest wymaganie szacunku do swojej pracy, a jednocześnie pogarda dla innych – uzurpując sobie przy tym uprzywilejowaną, niczym nie popartą, pozycję społeczną. A przecież to jest takie proste. Pierwszy lepszy przykład. Smartfona i komputera nie wymyślił zwykły Kowalski. Dlatego pozostaniemy na długie lata smutnym krajem, gdzie inteligencja jest sprowadzona do maszyny prostej w postaci szpadla. A przecież każdy z nas chodził do tej samej szkoły. Każdy z nas zdawał albo i nie, ten sam egzamin maturalny. A jednak nie każdy z nas może pochwalić się wynikiem 70-procentowym na poziomie rozszerzonym. Tylko jednostki osiągają taki wynik. Jednostki, które potem decydują o wartości kraju. Jednostki, które potem tworzą dobro, z którego potem tak chętnie korzysta ogół.
Do każdego zawodu i każdej pracy należy mieć szacunek. Dlaczego więc nie wykazują go ci, od których naturalną rzeczą jest tego oczekiwać. Protest nauczycieli czy lekarzy, którego celem było polepszenie warunków życia wszystkich z nas, spotkał się z powszechnym hejtem. Jednocześnie wystarczyły 2 dni protestu krzykaczy, aby otrzymać podwyżki nominowane wskaźnikiem inflacji. Inteligent tymczasem musi się zadowolić aż całymi 4 procentami. Bo on nie pójdzie na Nowogrodzką palić opony czy wyrywać kostki z chodników.
I to jest najbardziej smutne, kiedy zazdrościmy lekarzowi „fury” w garażu, a jednocześnie pozwalamy władzy okradać się z naszych własnych pieniędzy. Tylko i wyłącznie dlatego, że rzuci jakiś ochłap gawiedzi. Jak podroby rzucone wygłodniałej zwierzynie. Zupełnie bez echa przechodzą malwersacje już nie milionów, ale miliardów złotych. A jednocześnie zazdrościmy innym 100-złotowej podwyżki pensji. Taki fenomen naszego smutnego kraju. Typowy obraz tęsknoty za komunizmem.
Pozwalamy władzy bezkarnie marnować nasze miliony. No, ale gdy osobiście, każdego z nas poprosisz o 50 złotych, spotkasz się z wielkim oburzeniem. Gdyby ci wszyscy, którzy na to pozwalają, ofiarowali mi nie miliony, a jedyne 50 złotych, to uczyniliby mnie jednym z najbogatszych ludzi. Taki fenomen naszego smutnego kraju.
Artur Nowacki
