Słowo na niedzielę: Miłość i nienawiść – dwa w jednym – czy to jest możliwe?

Tak może zapytać ktoś, kto czyta słowa Jezusa: Jeśli kto przychodzi do Mnie, a nie ma w nienawiści swego ojca i matki, żony i dzieci, braci i sióstr, nadto i siebie samego, nie może być moim uczniem. Przecież to absurd, aby z jednej strony głosić miłość i to posuniętą aż do miłości nieprzyjaciół, z drugiej zaś, głosić nienawiść i to nawet do najbliższych, zgoła do samego siebie. Ten, który mówi o konieczności przechodzenia przez ciasne drzwi, szokuje nas dzisiaj takim stwierdzeniem. Jest ono bardzo mocnym pytaniem o miejsce Boga w naszych relacjach ze sobą i z najbliższymi. Przecież dla nich jesteśmy gotowi zrezygnować z własnego zbawienia. Jakże często np. rodzice wyrażają zgodę na grzech dziecka, tłumacząc się: takie czasy; dzisiaj tak jest. Milczą nie tylko rodzice, często milczą i ci, którzy swe przemowy zaczynają od słów: bracia i siostry, tłumacząc się, że zło jest wielkie, upominanie nic nie da, a jeszcze stracimy ludzi. I tak zamykamy sobie drogę do zbawienia, złudnie myśląc, że na niej jesteśmy.

Jak więc jest z tą logiką nienawiści?

Znakomicie odczytał ją św. Grzegorz Wielki: „Najbliższych zatem trzeba kochać; miłość świadczyć trzeba wszystkim: i swoim i obcym – nie wolno jednak dla tej miłości odchylać się od kochania Boga” (Homilie na Ewangelie 37,3). Taki był Chrystus w swojej działalności i takie było jego niesienie krzyża, dlatego zaraz dodał: Kto nie nosi swego krzyża, a idzie za Mną, ten nie może być moim uczniem. Czyli – nie przejdzie przez ciasne drzwi.

Czy taka postawa w konfrontacji ze złem, które wydaje się wszechpotężne, jest mądra?

Jezus właśnie do takiej postawy zachęca. Wizję budowniczego wieży, który musi rozważyć wydatki, czy króla wyruszającego na bitwę, który musi skalkulować siły, Jezus kończy stwierdzeniem, które wydaje się z innej przestrzeni: Tak więc nikt z was, kto nie wyrzeka się wszystkiego, co posiada, nie może być moim uczniem. Przede wszystkim zaufanie Jezusowi, a nie pokładanie nadziei w tym, co się posiada, jest największą gwarancją ludzkiego bezpieczeństwa. Jeszcze raz można przytoczyć skuteczną logikę działania św. Teresy z Ávili: „Chrystus i ja, stanowimy większość”.

Dzisiejsza liturgia czytań praktyczność takiej postawy ukazuje we fragmencie Listu św., Pawła do Filemona. Wbrew jakiejkolwiek ludzkiej logice, w panującym powszechnie systemie niewolniczym, Paweł wraz z tym listem, odsyła zbiegłego niewolnika Onezyma do swego dawnego pana, Filemona. Paweł, znając obydwu i pokładając nadzieję w Bogu, miał absolutną pewność, że wraz z Chrystusem dawny niewolnik dogada się ze swoim panem i będą mogli wybudować nowe relacje, przebywając pod jednym dachem.

Tak więc słowem NIENAWIŚĆ, Chrystus wzywa nas do odwagi miłości Boga ponad wszystko i ponad wszystkich. Pytanie – czy nas na taką odwagę stać?

Ks. Lucjan Bielas