Rok 2022 jest między innymi Rokiem Botaniki. Mija bowiem 100 lat od założenia Polskiego Towarzystwa Botanicznego. Będąc jego członkiem, pozwolę sobie w tym roku przybliżyć więcej gatunków takich naszych zielonych sąsiadów. W dziewięćdziesiątym siódmym epizodzie poznamy rezedę żółtą – Reseda lutea z rodziny rezedowatych – Resedaceae.

Bohaterka tego filmu ma charakterystyczny wygląd. Uchodzi za gatunek pospolity o dużej liczbie stanowisk. Wszelako dość rzadka jest w środkowej oraz północno-wschodniej części Polski. Uwielbia siedliska ruderalne. Bywa rośliną jednoroczną lub dwuletnią byliną.

Nasza bohaterka dorasta do 60 centymetrów wysokości. Na jej najczęściej podnoszących się łodygach znajduje się kilka rodzajów liści. Na dole są one pojedyncze, potem trójdzielne a w górze pierzastodzielne.

Kwiaty posiadają bardzo drobne płatki korony. Jest ich sześć. Każdy z nich jest podzielony na trzy łatki. Całość uzupełniają liczne pręciki. Chociaż trudno to dostrzec na pierwszy rzut oka są one grzbieciste, znaczy się, mają dwu boczną symetrię. Są one skupione w grono, które w miarę rozwoju rozluźnia się. Owocem rezedy jest torebka.

Dawno temu miała przede wszystkim zastosowanie jako roślina barwierska dostarczająca żółtego barwnika do wełny. Jako roślina miododajna dostarcza nektaru i pyłku. Miód rezedowy jest jednym z lepszych względem smaku i aromatu. Jest prawie taki sam jak lipowy.

Na naszym bardzo bliskim wschodzie w tamtejszej medycynie ludowej była ziołem. Jej liście stosowano jako lek o działaniu moczopędnym i robakopędnym. Świeże korzenie z miodem stosowano przy chorobach serca. Jakich – brak danych.

Są jeszcze nasiona, z których można tłoczyć olej znajdujący zastosowanie do produkcji farb i lakierów, w perfumerii oraz medycynie. Ponadto rezedę chętnie zjadają owce.

I na zakończenie tradycyjna mantra. Co do reszty szukajcie, a znajdziecie. W gruncie rzeczy najważniejsze jest wiedzieć, jak ta roślina wygląda, bo nigdy nie wiadomo kiedy taka wiedza może się przydać.

Piotr Grzegorzek

[vc_facebook]