Słowo na niedzielę: Oby tylko serce nie ogłuchło!

Po uzdrowieniu ślepego od urodzenia konflikt między duchowymi przywódcami ludu a Jezusem zaostrzył się znacznie. Doświadczywszy ich rażącego braku uczciwości, Jezus zarzucił im duchową ślepotę. Polegała ona na ich złej woli, która to doprowadziła ich do tego, że zasłaniając się czytaniem Pisma, nie umieli odczytać Bożych znaków w toczącym się życiu.

Teraz, używając porównania do pasterzy i ich owiec, Jezus poszedł jeszcze dalej. To On – Jezus jest dobrym pasterzem, który wprowadza swoje owce do swojej owczarni. Wprowadza tylko te, które On zna i one Go znają. Znają Jego głos, czują się przy Nim bezpieczne i idą za Nim. To nie ma kumoterstwa. Liczy się prawdziwie szczera i przejrzysta relacja. Jezus jest zarówno pasterzem, jak i bramą owczarni, której to odźwiernym jest Ojciec Niebieski. W tej owczarni owce mają zapewniony pokarm i bliskość Pasterza, który zna je i woła je po imieniu. Ma to głębokie znaczenie, albowiem każda z nich jest traktowana indywidualnie, a nie jako bezimienny element stada. Dobry pasterz zapewnia owcom pastwisko, podstawowy element życia.

W tym obrazie Jezus przestrzega przed złymi pasterzami, przed rozbójnikami i złodziejami. Są to wszyscy ci, którzy usiłują wejść do owczarni inną drogą, a nie przez relację zaufania Jezusowi. Dobry Pasterz tymi słowami nie przestrzega przed Rzymianami i wszelkiej maści pogaństwem. Przestrzega przed tymi, którzy w ustach mają pełno nieba, a w sercu pełno ziemskich pragnień.

Obraz Jezusowej owczarni, czyli Jego Kościoła, nigdy nie traci na swej aktualności. Również dzisiaj każdy, kto Jego słów słucha i chce przynależeć do Niego, musi zachować czujność, która nie polega na lęku przed „gangsterami” w Kościele, ale przede wszystkim na własnej relacji z Jezusem Dobrym Pasterzem, który każdego woła po imieniu.

Działo się to w czwartek 27 października 1966 w kościele św. Wojciecha w Jaworznie. Pod wieczór, podczas liturgii Sakramentu Bierzmowania, do którego przystępowałem, usłyszałem swoje imię. Wypowiadane ono było ustami kapłana, który towarzyszył szafarzowi, księdzu biskupowi Janowi Pietraszce. Usłyszałem to moje imię nie tylko w przestrzeni świątyni, ale w swoim umyśle i w sercu. Poczułem się bezpieczny, szczęśliwy i powołany. Poczułem się częścią owczarni, częścią zauważoną przez Pasterza. Poczułem smak pokarmu, jakim jest Eucharystia. Ten jeden moment zmienił całe moje życie. Wypada mi podziękować tym wszystkim, którzy przygotowali moje „uszy” na ten głos Boga, wypada podziękować Rodzicom, mojemu świadkowi, którym był mój Dziadek, sensownym kapłanom i słudze bożemu bp Janowi.

Dzisiaj proszę Pana Jezusa, aby mimo słabszego słuchu, serce mi nie ogłuchło.

Ks. Lucjan Bielas