Witold Berus – ceniony malarz, popularyzator sztuki, absolwent katowickiej Akademii Sztuk Pięknych, autor Międzynarodowego Festiwalu Rysowania w Zabrzu, swoje prace prezentował na kilkudziesięciu wystawach indywidualnych i zbiorowych, krajowych i zagranicznych.

Artysta ostatnio wystawiał swoje prace w Galerii Sektor I w Muzeum Miasta Jaworzna. Wystawa nosiła tytuł „Brzmienie portretu”.

Ela Bigas: To bardzo oryginalny pomysł tak się prezentować w otoczeniu znamienitych artystów muzyków. Ale mnie ciekawi to jak wyglądałby pana autoportret w czasach baroku?
Witold Berus: Na pewno byłoby coś w stylu Rembrandta. Musiałbym nawiązać do innych instrumentów, jak organy, skrzypce. Ta wystawa przedstawia muzykę współczesną, ściśle rockową, taka jak Pink Floyd, Depeche Mode. To te zespoły, których lubię słuchać.

A gdybym poprosiła Pana o taki przykładny autoportret, taki z atrybutami, to coby to było?
Czyli bez sztafażu muzycznego. Moim ulubionym atrybutem jest muzyka, ja tylko maluję przy muzyce i ciężko mi bez tego coś namalować, dlatego jednak upierałbym się przy muzyce.

Co szczególnie się Panu w tych pana autoportretach podoba? Za co one mają dobrą prasę, bo tak jest.
Trudno mi powiedzieć jako autorowi, mnie się podobają. Traktuję to jako eksperyment. Do każdego obrazu podchodziłem eksperymentalnie, poszukiwałem innych kolorów, innych kompozycji. Są to obrazy ilustrujące utwory muzyczne. Każdy obraz ma tytuł taki sam, jaki jest utworu muzycznego, np. Zespół Tilt „Nie wierzę politykom”.

A nie wierzy Pan politykom, pytanie jak znalazł?
Niestety nie wierzę.

Pana zdaniem najbardziej udany autoportret …
Bardzo mi się podobają portrety i autoportrety Leonarda da Vinci i Rembrandta. To są nieprześcignieni mistrzowie.

W latach dwudziestych ubiegłego wieku pewien artysta napisał, że malarze „powinni malować sami dla siebie” i nie powinni swoich prac prezentować. Czy miał rację?
Według mnie artysta w każdej dziedzinie powinien się pokazywać, bo inaczej popadłby w depresję. Taka jest misja artysty – dzielenie się swoją twórczością.

Bardzo dziękuję za rozmowę – Ela Bigas