Słowo na niedzielę: Po co Niedziela Palmowa?

Kolejny raz w naszym życiu przeżywamy liturgię Niedzieli Palmowej, która rozpoczyna dla nas święty czas Wielkiego Tygodnia. Ta sama liturgia, choć już nie w tym samym świecie i nie w tym samym punkcie naszego życia. Wystarczy wspomnieć minione, a niezbyt odległe lata, rzucić okiem na aktualne doniesienia ze świata, spojrzeć do szeroko rozumianego lustra i kolejny raz dostrzec prawdę, że o ten świat i o naszą wolność i o nasze dusze walczy wróg, któremu na imię Szatan.

Kolejny raz Jezus Chrystus, który ma moc przeprowadzić nas przez wszelkie niebezpieczeństwa na drodze naszego życia, wzywa nas do tego, abyśmy Mu całkowicie zaufali. Jest pewne, że nie zdołamy przeniknąć tego wszystkiego, co na nas czyha i tych, którzy weszli w relację z Szatanem. Tylko wtedy, kiedy odważymy się pójść za Jezusem, przejdziemy przez pole minowe tego świata, ratując życie, zdobywając doświadczenie, a przede wszystkim pogłębiając zaufanie do Boskiego Przewodnika.

Przez liturgię Niedzieli Palmowej Jezus chce ukazać tym, którzy decydują się na pójście razem z Nim, cały plan życiowej wędrówki. I tak na początku uroczystej liturgii poświęcenia palm, jest odczytywana Ewangelia przypominająca uroczysty wjazd Jezusa do Jerozolimy w roku 30. Miało to miejsce po prawie trzech latach Jego nauczania, którego mądrość przewyższa wszelką ludzką wiedzę. Jego uzdrowień, którym nie sprosta medycyna, a przede wszystkim ukazanie Jego człowieczeństwa, przez które widać Jego Bóstwo. Jakże ci, którzy doświadczyli bogactwa Jezusa, nie mieli się cieszyć z Jego wjazdu do Jerozolimy na pożyczonym oślęciu. Witali Go jako króla, potomka Dawida, jako zwycięzcę, podobnie jak Szymona Machabeusza. Witali Go po swojemu, nie do końca jeszcze rozumiejąc Jego misję, co niedługo później będzie twardo zweryfikowane.

Liturgia Słowa Niedzieli Palmowej wyróżnia się tym, że podobnie jak w liturgii Wielkiego Piątku zagłębiamy się w opis całej męki Jezusa Chrystusa. Jest to bardzo ważne, aby przynajmniej dwa razy w roku zgromadzenie wiernych usłyszało całość, a nie tylko wybrane fragmenty. Wybrzmiewa wtedy ponadczasowa konfrontacja Chrystusa Króla Prawdy i uzurpatora Szatana, króla kłamstwa. Ponadczasowa konfrontacja Miłości i nienawiści, cywilizacji Życia i śmierci. Kolejny raz w naszym życiu stawiamy sobie pytanie: po której jestem stronie w tej mojej aktualnej sytuacji życiowej?

I wreszcie trzeci, najważniejszy punkt liturgii Eucharystii, a mianowicie uobecnienie tych wspominanych wydarzeń. Przez wiarę, za sprawą Boga, dla Którego nie ma rzeczy niemożliwych i dla Którego czas jest wiecznym TERAZ, stajemy się faktycznymi uczestnikami i świadkami tamtych wydarzeń. I tylko takie uczestnictwo jest przeoraniem naszego myślenia, pokochaniem Jezusa i pójściem jego drogą, drogą odpowiedzialnej służby Bogu i szeroko pojętym bliźnim. Jest to wzięcie udziału w Jego panowaniu nad światem, pogłębionym zjednoczeniem z Nim przez Komunię świętą. Ten, Który JEST, i dla Którego nie ma nic niemożliwego, jednoczy się z nami pod postacią chleba i wina. Choć ród Dawida wymarł, to we mnie płynie przez Jezusa jego królewska krew.

To ode mnie zależy czy ze świątyni wyjdę dzisiaj tylko z poświęconą palmą, a może wyjdę kimś innym.

Ks. Lucjan Bielas