Mam tu na myśli samotność zarówno tych, którzy się szczerze nawrócili, jak i tych, którzy poważnie traktując swoją wiarę, nie znajdują zrozumienia prawie u nikogo.  Wielu z nas, w tym szybko zmieniającym się świecie, musi liczyć się z taką właśnie samotnością. Doświadczamy jej w przestrzeni rodzinnej, sąsiedzkiej, parafialnej, a nawet pośród duchownych.

Natchniony autor Dziejów Apostolskich, św. Łukasz, zaprasza nas dzisiaj do Jerozolimy. Upłynęło już  kilka lat od śmierci i zmartwychwstania Jezusa. Napięcia wokół nieustannie rozwijającego się Kościoła Chrystusowego uległy stonowaniu. Tymczasem pojawił się człowiek imieniem Szaweł, niegdyś okryty ponurą sławą jako nadzwyczaj gorliwy prześladowca wierzących w Chrystusa. Mógł to być rok 39. Mniej więcej trzy lata wcześniej, tenże  Szaweł w drodze do Damaszku przeżył swoje nawrócenie, przyjął chrzest i od razu, z właściwą sobie dynamiką zaczął głosić, że Jezus Chrystus jest Mesjaszem. Żydów doprowadzał tym do wściekłości i mieli dla niego jeden wyrok – śmierć. Szaweł opuścił Damaszek, na krótko udał się do Arabii, aby znów powrócić do Damaszku i głosić prawdę o Chrystusie. Sytuacja stała się tak napięta, że współbracia w wierze, aby ratować jego życie, w nocy przez mur spuścili go w koszu, aby uniknął zastawionej na niego zasadzki.

Do Kościoła w Jerozolimie docierały informacje o nawróceniu Szawła, lecz kiedy przybył z Damaszku, po swojej spektakularnej ucieczce, odnoszono się do  niego z rezerwą, ciągle mając w pamięci jego mroczną przeszłość. Szaweł znalazł się w niezmiernie trudnej sytuacji. Uczniowie Chrystusa się go dalej bali i nie do końca potrafili zaufać, Żydzi uważali go za zdrajcę i chcieli go zabić. Mimo, że był obywatelem Rzymu, to w co wierzył, było wbrew religii państwowej Imperium. To doświadczenie samotności będzie niewątpliwie towarzyszyło Szawłowi, a później Pawłowi, przez całe życie.  To, co dla wielu byłoby paraliżujące, dla niego było inspirujące. Warto więc spróbować nazwać to, co było w nim takiego, że problem przekuł w szansę.

I tak na pierwszym miejscu trzeba zaakcentować zjednoczenie Szawła z Chrystusem. Szukającemu prawdy Jezus ukazał siebie – Prawdę. Przez świadomie przyjęty Sakrament Chrztu św. został wszczepiony w winny krzew, jakim Jest Kościół, otwarty na łaski Ducha Świętego.  Szaweł odkrył to, co jest istotą życia Kościoła. To nie tylko wiara, to przede wszystkim – Miłość. To właśnie ona, naturalne cechy, jakimi dysponował Szaweł, spotęguje do gigantycznych rozmiarów.

Po drugie, Szaweł w żywej relacji z Jezusem otrzymał od Niego misję, którą całkowicie zaakceptował. Całe dotychczasowe życie, to co dotychczas osiągnął, stanowiło dla niego bezcenną bazę dalszej jego działalności.

Jezus takich swoich uczniów nie zostawia samych. W niezmiernie trudnej sytuacji, w jakiej znalazł się Szaweł, pojawił się niespodziewany wybawca imieniem Józef z przydomkiem Barnaba, który to św. Łukasz tłumaczy jako – syn pocieszenia. Pochodził on z Cypru. On, to kiedy uwierzył, sprzedał swoją wiejską posiadłość i pieniądze przyniósł Apostołom (Dz 4,36). Ten radykalizm pozwalał mu inaczej popatrzeć na Szawła i pozwolił mu na skuteczne wstawienie się za nim u apostołów. Tak zaczęła się piękna, niezmiernie owocna, lecz i trudna przyjaźń tych nowych głosicieli  Chrystusowej Ewangelii.

Przyznam się, że kiedy przychodzi mi się zderzyć z niezrozumieniem instytucji i różnych środowisk, przykład św. Pawła, niegdyś Szawła jest dla mnie bezcenny. Inspiruje mnie jego niezachwiana wiara. Buduje mnie  jego miłość Boga i bliźniego, posunięta, aż do miłości nieprzyjaciół.

Bóg sprawia, że pełniąc Jego misję, nieustannie posyła nam znakomite postacie, z którymi możemy stanowić żywe  gałązki tego samego krzewu winnego – Chrystusowego Kościoła. Warunkiem jest pełnienie Jego misji, a nie realizacja własnych pomysłów.

Ks. Lucjan Bielas