Jak za stalinowskich czasów?

Z zaskoczeniem wielkim, przykrością i niedowierzaniem przeczytałem informację w CT nr 17 o tym, że wiele złego spotyka panią Barbarę Sikorę ze strony władzy.

Panią Barbarę Sikorę poznałem w czasie, gdy pracowała w wypożyczalni na Osiedlu Stałym. Zapamiętałem ją jako człowieka niezwykle oddanego swojej pracy. W pamięci głównie utkwiły mi interesujące wystawki o różnorodnej tematyce, organizowane przez panią Sikorę z własnej inicjatywy, że tak powiem nadprogramowo.

Pamiętam wystawę książek z księgozbioru Antoniego Bodaka, lwowianina, kartografa pracującego przed wojną w wydawnictwie „Atlas”. Po wojnie wraz z rodziną osiadł w Jaworznie. Wydawnictwa zaprezentowane to publikacje z zakresu sztuki. Pan Bodak był także artystą malarzem. Ciekawa była też ekspozycja 19-wiecznych modlitewników.

Ciekawa też była wystawka archiwalnych zdjęć rodziny Kozzłowskich. Poznałem historię ożenionego z jaworznianką Marią Stypalówną prokuratora Adama Kozłowskiego, pochodzącego z Krakowa, a zamordowanego przez Niemców w Piaśnicy na Pomorzu, zwanej później drugim Katyniem. Na wystawce zaprezentowano dokumenty z tego miejsca kaźni, archiwalne zdjęcia rodziny Kozłowskich, oryginalny dyplom ukończenia studiów w Uniwersytecie Jagiellońskim.

Możność wypowiadania się przez prezentowanie swoich zbiorów i prac mieli również czytelnicy biblioteki. Przykładem może być tu Ryszard Karkosz, który urządził bardzo ciekawą ekspozycję banknotów i monet z różnych, nawet egzotycznych krajów świata.

Wchodząc do wypożyczalni na Osiedlu Stałym kierowałem zwyczajowo kroki w stronę gablot, będąc ciekawym nowej ekspozycji. Któregoś dnia zauważyłem, że gabloty zniknęły. Jak się dowiedziałem, dyrektor biblioteki po prostu komuś je sprzedał. Był to dla pani Sikory sygnał, aby się nie „wychylała”.

Panią Sikorę trudno mi zaszufladkować do jakiejś istniejącej kategorii. Jest to osoba nie wchodząca w żadne układy, mająca zawsze własne zdanie o wszelkich sprawach. Nie daje sobie narzucić czyichś poglądów. Jest po prostu sobą. Wiem doskonale, że za to bycie sobą trzeba niekiedy zapłacić wysoką cenę. Mam w tej sprawie pewne doświadczenia, gdyż kiedyś (w czasach stalinowskich) również ośmieliłem się być sobą. Kosztowało mnie to utratę wolności na trzy lata.

Wiesław Andrusikiewicz