Historia dnia Wszystkich Świętych sięga wczesnego średniowiecza, kiedy połączono uroczystości Świętych Męczenników i wspomnienia Wszystkich Świętych Sprawiedliwych. Święto to zostało ustalone w 835 r. przez papieża Jana XI jako wigilia Zaduszek czyli dnia Wszystkich Wiernych Zmarłych. W polskiej tradycji to dzień wspomnień i modlitw za dusze wszystkich zmarłych.

Jest to dzień, w którym w kościele rozważany jest werset z Biblii – marność nad marnościami i wszystko marność, żadna rzecz i zdarzenie nie są trwałe, wszystko przemija i ma swój kres.
Z kazalnic w dawnej Polsce płynęły słowa Ewangelii według św. Mateusza: Czuwajcie więc, bo nie znacie dnia ani godziny. Na zegarach ratuszowych umieszczano maksymę: Pomyślmy więc, jak krótkie jest nasze życie, jak śmierć pewna a godzina śmierci niepewna.
Wierzono, że jedyna sprawiedliwość życiowa zawarta jest w przesłaniu – Moris omnia aequat – śmierć wszystkich równa. Wedle Biblii wszystkie istoty składają się z dwóch elementów: ciała utworzonego z prochu i życiodajnego tchnienia. Po śmierci ciało zamienia się w pierwiastki ziemi, do Stwórcy powraca tchnienie. Biblia przyrównuje śmierć do snu. Luter pisał: Sen jest niejako ucieczką od życia. (…) Śmierć jest snem.

eb