Niedziela Wielkanocna jest kulminacją Świąt Wielkanocnych. Kościół wspomina tego dnia Zmartwychwstanie Pańskie. Uroczystości kościelne otwiera Rezurekcja odprawiana bladym świtem. Towarzyszący tej mszy huk petard i ładunków domowej roboty miał przypominać łoskot z jakim usuwał się kamień z grobu Chrystusa.

Po mszy rezurekcyjnej zasiadano do święconego czyli późnego wielkanocnego śniadania. Zwyczajowo otwierano to śniadanie dzieleniem się poświęconym jajkiem i składaniem sobie życzeń. Pośrodku stołu umieszczano baranka z czerwoną chorągiewką. Najczęściej rzeźbiono go w maśle, ale był też zrobiony z cukru lub marcepanu. Był ów baranek symbolem umęczonego i zmartwychwstałego Chrystusa.

Na magnackich wielkanocnych stołach podawano pieczone dziki i jelenie. W XVI w. na stole wojewody Sapiehy na środku umieszczono baranka całego z pistacji, jako że był to wyjątkowo drogi specjał podano go jedynie damom, senatorom i duchownym. Zagościły też na tym stole cztery pieczone dziki, nadziewane szynką i kiełbasami, dwanaście pieczonych jeleni ze złocistymi rogami, nadziane zającami, cietrzewiami, dropiami i pardwami. Ciast podano 52, na dokładkę 365 babek, wypito 52 baryłki win cypryjskich, hiszpańskich i włoskich, win węgierskich podano 365 gąsiorków, dla czeladzi dworskiej przygotowano 8760 kwart miodu pitnego.
Na stole Radziwiłłów umieszczono placek z sadzawką z białego miodu, wyglądały z niej rybki i kapiące się nimfy, a amor strzelał do nich z łuku.
Po takich śniadaniach pozostawiano część chrzanu dla … pcheł, a kawałek kiełbasy pozostawiano gdzieś wężom. Dlaczego tak? Tego pewnie nikt już dzisiaj nie wie.

O Niedzieli Wielkanocnej mówi Wiesława Rączka z zespołu śpiewaczego Dąbrowianki:
Obudzą nas dzwony, które będą biły na Zmartwychwstanie Pańskie, odprawiana będzie długa trzygodzinna msza rezurekcyjna z wielką procesją, to msza bardzo radosna. Po powrocie do domu dzielimy się poświęconym jajeczkiem, tak jak opłatkiem i składamy sobie życzenia, po czym następuje obfite rodzinne śniadanie i świętujemy przez cały dzień.