Dla mnie wiadomość o śmierci Władysława Bartoszewskiego to grom z jasnego nieba. Żył tak, że wydawało się, iż będzie z nami zawsze. Trudno mi uwierzyć w taką internetową informację: „W piątek (24 kwietnia) wieczorem w szpitalu MSW przy ulicy Wołoskiej w Warszawie zmarł profesor Władysław Bartoszewski. Miał 93 lata.”

Rozwija się taśma mojej osobistej pamięci. Przypomnienia wstrząsająco przecież świeże.

7 marca Profesor uczestniczył w Warszawie w konwencji wyborczej Bronisława Komorowskiego. Władysław Bartoszewski przemawiał tam − energicznie, z poczuciem humoru, jego głos brzmiał mocno, wyraźnie. Barwnie.

Czterotysięczny tłum zgotował mu owację, a klaskaliśmy z nieukrywanym wzruszeniem. Mówił do nas tak: „Bronisław Komorowski był dobrym prezydentem w niełatwych warunkach […]. Wierzę w mój naród, który jest trudny, ale lepszego nie mamy”.
Uśmiechnięty żartował: „Wiele osób mnie pyta: Dlaczego popieram Bronisława Komorowskiego? Odpowiadam wtedy: przecież ja mam już prawie 94 lata. Przynajmniej on, Prezydent, mnie pochowa”.

Urodził się 19 lutego 1922 roku, nie doczekał tych prawie dziewięćdziesięciu czterech lat. Na kongresie wyborczym patrzyłam na serdeczną relację pomiędzy prezydentem Komorowskim a Władysławem Bartoszewskim, aż iskrzyło między nimi najcieplejszą przyjaźnią, wspólnym intensywnym działaniem w dobrej sprawie. Cieszyli się sobą.
Władysław Bartoszewski komentował świeżo wydaną książkę prezydenta, zatytułowaną „Zwykły polski los”. Już zdążył przeczytać.

Prezydent pisze w niej o internowaniu w Jaworzu, o tym jak organizowali cykliczne spotkania dyskusyjne: „ja wystąpiłem 14 lutego na spotkaniu z okazji czterdziestej rocznicy powstania Armii Krajowej, które nosiło tytuł „Pamięć i spuścizna”. Zaproponował mi to Władysław Bartoszewski, który był naszym starostą obozowym. Miałem więc koreferat razem z profesorem Bartoszewskim, co dla mnie było wielkim wyróżnieniem. On występował jako historyk uczestnik podziemia akowskiego, a ja prezentowałem punkt widzenia następnego, młodego pokolenia, żeby pokazać przepływ idei, marzeń i celów niepodległościowych.”

W niedzielę 26 kwietnia w Sosnowcu spotkaliśmy się z prezydentem Komorowskim i z panią Anną Komorowską. Przyjechali na ziemię zagłębiowską. Przemawiając prezydent miał odwagę nawiązać do słów Edwarda Gierka „Pomożecie?”. Tłum odpowiedział: pomożemy. I zaczęły się rozmowy bezpośrednie, bardzo indywidualne. Poprosiłam Bronisława Komorowskiego o autograf. Panie Prezydencie − zwróciłam się do niego − książki, które pan drukował, ja wypożyczałam czytelnikom, pamięta Pan tę malutką książkę: „Na probostwie w Wyszkowie”. „Ojej, drukowałem tę książkę na Tarchominie w opuszczonym już i przeznaczonym do rozbiórki domu” − powiedział prezydent. Pani Anna Komorowska również złożyła dla mnie autograf w publikacji „Zwykły polski los” – to także książka o Jej troskach.

W Sosnowcu Bronisław Komorowski, po całym dniu podróżowania, był już bardzo zmęczony i bardzo dzielny. A ludzie garnęli się do niego wciąż nowi, ośmieleni jego akceptacją, fotografowali się z nim w najlepsze. Widać było, że Bronisław Komorowski ludzi lubi, szanuje.

Spotkania z wyborcami w całej Polsce wymagają nadludzkiej chyba siły, para prezydencka nie oszczędza się.
Jest oczywiste, że będę głosowała na Bronisława Komorowskiego. To człowiek pierwszej, naszej „Solidarności”, on najautentyczniej wciąż budzi nadzieję na sprawiedliwą Polskę.

Barbara Sikora