Był czas, kiedy w wyniku spektakularnych kampanii wojennych Aleksandra Wielkiego (332 p.n.e.), Izraelici utracili swoją wolność i znaleźli się nie tylko pod politycznym, ale także pod kulturowym wypływem cywilizacji helleńskiej. Bardzo wielu Żydów odeszło od wiary w Boga Jedynego i uległo zachwytowi tym, co przyszło, wstydząc się tego, w czym kiedyś wyrośli. Sytuację zaostrzył seleucydzki władca Antioch IV Epifanes (zm. 164/163 p.n.e.), który postanowił przymusowo zhellenizować opornych Żydów. Świątynię w Jerozolimie poświęcono Zeusowi, natomiast na mocy dekretu władcy za wyznawanie wiary przodków i za posiadanie zwojów Tory, groziła śmierć. Niewielu przez swą niezłomną wiarę było w stanie uczynić wiele. Odważna do ostateczności postawa bohaterów pierwszego czytania dzisiejszej liturgii i im podobnych przywróciła wiarę i odwagę wielu zachwianym. W najbardziej dramatycznych momentach dawania świadectwa, zawierzenie Bogu, który jest sędzią sprawiedliwym i wskrzesza umarłych, okazywało się kluczowe, albowiem nadawało śmierci właściwy sens. Te wspaniałe iskry, rozpaliły w latach 166 – 160 p.n.e. powstanie przeciwko Seleucydom, zakończone zwycięstwem Żydów, co po ludzku było mało prawdopodobne.
W dzisiejszej Ewangelii czytamy o słownym ataku na Jezusa dokonanym przez kilku saduceuszów, przedstawicieli bogatego stronnictwa religijno-politycznego, bardzo mocno związanym z nowym okupantem Palestyny, a mianowicie z Rzymianami. To powiązanie finansowo polityczne, niewątpliwie kształtowało ich wyobrażenia religijne, a więc nie wiara kształtowała życie, lecz życie kształtowało wiarę. Odrzucenie zmartwychwstania, a co za tym idzie sądu, było założeniem fundamentalnym. Teraz na ich drodze stanął Jezus.
Słysząc Jego naukę o zmartwychwstaniu, przedstawili Mu do rozwiązania wymyślony kazus, zbudowany zarówno na tekście z Księgi Tobiasza ( 3,8), jak i na żydowskim prawie małżeńskim. Pewna kobieta miała w swoim życiu siedmiu mężów, albowiem jeden po drugim umierali, a więc, którego z nich będzie żoną po śmierci?
Jezus wykorzystał to podstępne pytanie, aby dać odpowiedź nie tylko ówczesnym saduceuszom, ale i tym współczesnym, których jest coraz więcej. Ten, który zna całą prawdę o człowieku i całą prawdę o Bogu, zarzucił mędrkom tego świata, bezkrytyczne przenoszenie doczesnych relacji, na życie pozagrobowe: Dzieci tego świata żenią się i za mąż wychodzą. Lecz ci, którzy uznani są za godnych udziału w świecie przyszłym i w powstaniu z martwych, ani się żenić nie będą, ani za mąż wychodzić. Już bowiem umrzeć nie mogą, gdyż są równi aniołom i są dziećmi Bożymi, będąc uczestnikami zmartwychwstania. Warto zwrócić uwagę na kluczowe punkty wypowiedzi Chrystusa:
– uznać człowieka za godnego, może dokonać tylko ten, który go prawdziwie zna, a więc sam Bóg, a nie opinia publiczna. Czyli, sąd Boży jest wpisany w nasze życie.
– udział w świecie przyszłym i powstanie z martwych – jest nagrodą człowieka.
– równi aniołom – równi, to nie znaczy tacy jak aniołowie o takiej samej naturze, jak niebieskie duchy. Będą tak, jak aniołowie wpatrywać się w oblicze Boga. Ludzie prawdziwie zakochani pragną przede wszystkim oglądania twarzy, ukochanej osoby.
– są dziećmi Bożymi, będąc uczestnikami zmartwychwstania. Zmartwychwstał tylko jeden – Chrystus. Mieć udział w zmartwychwstaniu, czyli w Jego zmartwychwstaniu. Mamy tę przewagę nad słuchaczami tej Jezusowej mowy, że świadkowie Jego zmartwychwstania, przekazali nam swoje świadectwo i opisali wyjątkowość ciała Zmartwychwstałego Pana, jako nowej, cudownej kategorii bytu niepodlegającej śmierci. Mamy tę przewagę, że możemy już tu na ziemi przez wiarę jednoczyć się z Chrystusem i razem z Nim mówić do Boga – Ojcze. Mamy tę przewagę, że przez wiarę możemy w Eucharystii przyjąć ciało i krew Jezusa i stać się już tutaj uczestnikami Jego Bóstwa.
Jakże więc dzisiaj możemy być szczęśliwi, dlaczego więc tak często stajemy się głupimi?
Ks. Lucjan Bielas
(2 Mch 7,1-2.9-14; 2 Tes 2,16-3,5; Łk 20,27-38)
