Świat widział już wiele defilad i pochodów tryumfalnych na cześć władców i zwycięzców. Miały one zarówno współczesnym, jak i potomnym uświadamiać wielkość zwycięstwa, bohaterstwo wodza i władcy, potęgę państwa. W umysłach poddanych miały tworzyć poczucie bezpieczeństwa, zaś u potencjalnych wrogów respekt i tonować wrogie nastroje. Dla upamiętnienia zwycięstw i zwycięzców budowano łuki tryumfalne, obeliski i pomniki. Na różne sposoby ta forma manifestacji jest obecna dzisiaj w naszej rzeczywistości i będzie trwała, albowiem tacy jesteśmy.
Niemal w przededniu świąt Paschy roku 30 w tę ludzką tradycję wpisał się Jezus Chrystus. Wjeżdżając do Jerozolimy, zadbał o uroczysty charakter tego czynu. Miał wolę, aby ten wjazd stał się wyraźnym znakiem nie tylko dla Jemu współczesnych, ale dla wszystkich i po wszystkie czasy. Trzeba, po niespełna 2000 lat od tamtego wydarzenia przyznać, że żaden tryumf i pokaz siły największych armii świata, nie jest w stanie przyćmić tamtego wydarzenia. Choćby wszystkie media, całego świata ruszyły do zorganizowanego ataku, zwycięstwo Chrystusa będzie jeszcze głośniejsze.
Gdzie leży fenomen Jezusowego tryumfu?
Wróćmy do tamtych wydarzeń. Jest to dla nas tym bardziej ważne, albowiem paradoksalnie, są one ciągle obecne w naszej rzeczywistości.
Jezus sam organizuje wjazd do Jerozolimy i to On nadaje mu właściwą rangę. Dawid, choć zdobył Jerozolimę to w momencie krytycznym, pośród krzyków rozpaczy ucieka z niej na oślęciu (2 Sm15,30). Jezus wjeżdża na oślęciu pośród okrzyków radości wydawanych przez tłumy pielgrzymów widzących w Nim potomka Dawida, przychodzącego w imię Pańskie. Witali w Nim króla, czego znakiem zewnętrznym były rozłożone na drodze płaszcze, jakoby dywan dla władcy. Spełnia się więc proroctwo dane Jerozolimie: Oto Król twój idzie do ciebie, sprawiedliwy i zwycięski. Pokorny – jedzie na osiołku, na oślątku, źrebięciu oślicy (Za 9,9). Św. Mateusz zaznacza, że przyprowadzono Jezusowi oślicę i jej źrebię, co jest wyraźnym nawiązaniem do proroctwa, ale też ukazuje pokojowy charakter zwycięstwa Chrystusa. Sprawiedliwość i pokora są znamionami tej nowej władzy. Aby ją osiągnąć Jezus, będąc prawdziwym człowiekiem, przeleje własną krew na krzyżu, oddając swoje życie za przyjaciół swoich, za nas, a jako prawdziwy Bóg, nada tej ofierze nieskończoną wartość. Tak pokona szatana i odkupi winy wszystkich ludzi. Dopełnieniem Jego zwycięstwa będzie Jego ZMARTWYCHWSTANIE, którym nada sens doczesności i otworzy nową perspektywę wieczności.
Tak oto dzisiaj Chrystus wjeżdża do Jerozolimy, niewątpliwie wyjątkowego miasta w dziejach świata i to wyjątkowego przede wszystkim ze względu na Niego. Wjeżdża do miasta, wyjątkowo niespokojnego, którego nazwę można tłumaczyć na „Dziedzictwo pokoju”. Wjeżdża na pokojowym zwierzątku, na oślątku. Jego atrybutem nie jest łuk, miecz i dzida, lecz krzyż. Jego łukiem tryumfalnym nie jest monumentalna budowla, lecz pusty grób.
Ci, którzy idą za Nim, gromadzą się przez wieki na Eucharystii. Tuż przed modlitwą eucharystyczną wypowiadają słowo, jakim powitano Jezusa w Jerozolimie: Hosanna, tzn. Zbaw nas. Jest to akt wiary, który znakomicie otwiera na przeżycie uobecnienia zbawczego dzieła Chrystusa i zjednoczenie się z Nim w Komunii świętej, po to, by w swojej codzienności kroczyć za Nim z własnym krzyżem i Jego nadzieją.
Warto zwrócić uwagę jeszcze na jeden aspekt. Jezus swoim tryumfem, nikomu nie odbiera jego wolnej woli. Entuzjazm ówczesnych pielgrzymów kontrastuje z chłodem mieszkańców Jeruzalem, którzy pytali: Kto to jest? Widać stąd, że ludzie tzw. prowincji byli bardziej otwarci na sprawy Boże, niż ci, którzy mieszkali w cieniu świątyni i ciągnęli z niej największe profity. Ciekawe i chyba też ponadczasowe.
Ks. Lucjan Bielas
(Mt 21,1-11), (Iz 50, 4-7; Flp 2, 6-11; Mt 26, 14 – 27, 66)
