Wielki Piątek jest dla chrześcijan dniem zadumy nad śmiercią Chrystusa na krzyżu. To jedyny dzień w roku, w którym nie odprawia się nabożeństw. Wierni w skupieniu oddają się modlitwie.

Z ołtarzy zdejmuje się kwiaty i świece, tabernakula są puste, zasłania się wszystkie obrazy Chrystusa. Nie używa się żadnych instrumentów ani kościelnych dzwonów i dzwonków. W tym dniu kapłani na Liturgię Słowa Bożego przywdziewają czerwone szaty liturgiczne. Na początku Liturgii celebransi leżą krzyżem przed ołtarzem. W trakcie Liturgii Czytany jest opis Męki Pańskiej z Ewangelii św. Jana. Uroczystości zamyka Adoracja Krzyża, podczas której wedle dawnego zwyczaju kapłani, służba liturgiczna i wierni całują rany Chrystusa na krzyżu. Kościół modli się tego dnia o pokój na świecie, w intencji Żydów – starszych braci w wierze i za rządzących państwami. Liturgię kończy przeniesienie Eucharystii do Grobu Pańskiego, gdzie wierni adorują Najświętszy Sakrament.

W centralnej części Grobów – począwszy od XVI w. – umieszczana jest figura zmarłego Chrystusa i monstrancja z Najświętszym Sakramentem. Okrywa się ją przeźroczystym welonem, upamiętniającym całun, w który owinięto Jezusa w grobie.

Uznaje się, że pierwsze liturgiczne obchody Wielkiego Piątku odbywały się w starożytnej Jerozolimie. Wierni przed wschodem słońca zbierali się przed kolumną biczowania, a później przy grobie, aby adorować drzewo krzyża.