Chrześcijanie obrządku wschodniego i zachodniego świętują 15 sierpnia uroczystość Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny. O święcie tym mawia się też, że to Wzięcie, Zaśnięcie, Odpocznienie.

Historia tego święta sięga VI wieku kiedy to cesarz Maurycy polecił obchodzić na Wschodzie 15 sierpnia święto dla uczczenia Matki Bożej. Pod koniec VII wieku papież Sergiusz ustanowił na tę okoliczność procesję. Dopiero jednak w 1950 r. w konstytucji apostolskiej papież Pius XII potwierdził jako prawdę wiary to, iż Maria Panna wraz ze swym ciałem została wzięta do nieba.

W całej chrześcijańskiej Europie mawia się o tym święcie, że to święto Matki Boskiej Zielnej. Zwyczajem jest święcenie tego dnia wszelkich plonów ziemi. Przynoszone przed ołtarz do święcenia wiązanki i wieńce były imponującej wielkości. Podstawę stanowiły wykruszone kłosy pszenicy, żyta, jęczmienia i owca. Do wiązanek dołączano len, groch, mak, bób, marchew z natką, gałązki z gruszkami i jabłkami oraz orzechy. Wraz z płodami ziemi święcono też wszelkie zioła, w tym i te dziko rosnące – piołun i bylicę. Poświęcony oset, zwany też przestrachem lub czarcipłochem zapalano i dymem tym okadzano dzieci, co miało je chronić od „przestrachu’. Poświęcone zioła zanoszono do domostw i zatykano za święte obrazy, wierzono, że wspierały dom swoją mocą.

eb