Mówią o sobie „Resztki”, są doświadczeni przez życie. Postanowili iść na nogach do Rzymu aby w drodze modlić się w intencjach swoich i wspólnoty Betlejem.
Wojciech, Roman i Jan, wyruszyli dziś rano w daleką trasę. Spakowani do plecaków w gorącym słońcu pokonali pierwszy odcinek. Do Jaworzna mają wrócić 3 października.
Spotkaliśmy ich na drodze do Lędzin, dzisiejszy cel to Pszczyna. Pielgrzymi mogą liczyć na pomoc miejscowych, zawsze znajdzie się ktoś, kto serdecznie zaprosi ich na szklankę wody albo herbaty.
„Ludzie – Resztki”: złamani różnymi ciężarami, poobijani przez cierpienie i krzywdę, zmiażdżeni biedą i beznadzieją – odrzuceni przez samych siebie, pozbawieni szacunku przez możnych i wpływowych, egzystują w miejscach ostatniej kategorii, trzecich i czwartych światach, podróżują przez życie wagonami najniższej klasy, często bez biletu, na który ich nie stać… To oni na co dzień walczą ze swoimi słabościami, chcą zmienić swoje życie i pomóc też innym.
Akcja Wspólnoty Betlejem składa się z kilku etapów. Trójka pielgrzymów idąca pieszo do Rzymu. Druga grupa to wycieczka autokarowa, która dołączy do pionierów na ostatnim fragmencie drogi.
Wszyscy mają się spotkać na prywatnej audiencji u Papieża Franciszka. Wręczyć mu „Manifest pustek”, oraz list od uczniów Zespołu Szkół nr 4 z Dąbrowy Narodowej.
Marzeniem uczestników jest to aby Papież przyjął zaproszenie do domu Wspólnoty Betlejem i podczas wizyty w Polsce, w Krakowie, odwiedził ubogich mieszkających w domu.
[vc_facebook type=”standard”]
Manifest Resztek
„Nie może tak być, że nie staje się wiadomością dnia fakt, iż z wyziębienia umiera starzec zmuszony, by żyć na ulicy, natomiast staje się nią spadek na giełdzie o dwa punkty. To jest wykluczenie. (…). Nie chodzi już tylko o zjawisko wyzysku i ucisku, ale o coś nowego: przez wykluczenie zraniona jest w samej swej istocie przynależność do społeczeństwa, w którym człowiek żyje, ponieważ nie jesteśmy w nim nawet na samym dole, na peryferiach czy pozbawieni władzy, ale poza nim. Wykluczeni nie są «wyzyskiwani», ale są odrzuceni, są «niepotrzebnymi resztkami». (Evangelii Gaudium, 53)
W świecie cyfrowej precyzji, laserowych cięć i idealnie równych płaszczyzn – to co pokruszone, ułamane i rozbite pozbawione jest wartości i czci. Odłamki, kawałki i końcówki, fragmenty, odpryski i okruchy – RESZTKI, zalegają składy, okupują najniższe półki, mieszkają na wysypiskach, wyprzedawane po najniższej cenie, produkty uboczne wielkich spraw i poważnych przedsięwzięć. Tylko niektóre z nich, niemi świadkowie zamierzchłej przeszłości, spoczną w szacownych lapidariach. Większość zaś – stanowić będzie kłopotliwy balast, niepotrzebny nikomu odrzut, z którym nie wiadomo co począć… – ”niepotrzebne resztki”.
Są też „Ludzie – Resztki”: złamani różnymi ciężarami, poobijani przez cierpienie i krzywdę, zmiażdżeni biedą i beznadzieją – odrzuceni przez samych siebie, pozbawieni szacunku przez możnych i wpływowych, egzystują w miejscach ostatniej kategorii, trzecich i czwartych światach, podróżują przez życie wagonami najniższej klasy, często bez biletu, na który ich nie stać… Kłopotliwy balast dla ponowoczesnych społeczeństw, drzazga w oku dla człowieka o imieniu „sukces”. Zepchnięci na margines kryją się za murem agresji, frustracji i strachu, otumaniają nałogiem, by zapomnieć. Rzucają kamieniami obelg w tych, którym się „udało”, często milczą, bo zwątpili w sens krzyku… Bo krzyczeć już nie mają sił… Mówimy o nich: „margines”, „wyrzutki społeczne”, „wykluczeni”, „menele”, „darmozjady”, „nieroby” – wstydliwa Resztka naszej cywilizacji, produkt uboczny komercji i bezwzględnej rywalizacji. Co z nimi zrobić? Gdzie ich zesłać, by nie psuli naszego dobrego samopoczucia, za jaki mur i do jakiego getta – byle jak najdalej, poza zasięg naszych oczu… Co zrobić z „Ludźmi – Resztkami” ?!
Zanim się ich pozbędziemy z naszego życia, uważnie się im przyjrzyjmy… Zdejmijmy okulary osądów i oskarżeń, stereotypów i banalnych opinii… Spójrzmy okiem dziecka. Kiedyś jedno z nich do swojego ojca alkoholika, przyjaciela naszej Wspólnoty, który je krzywdził, powiedziało: „Tatuś, ja Ciebie kocham”… A potem tatuś, oszołomiony bardziej niż po nocnej libacji, szedł przez osiedle i płakał… Tego dnia postanowił, że więcej już się nie napije… Jest trzeźwy od 20 lat. Teraz on swojemu dorosłemu synowi i małemu wnukowi mówi : „kocham was!”…
Obudźmy dziecko śpiące w każdym z nas – cóż piękniejszego nad spojrzenie dziecka, z całą niewinnością, zaufaniem, szczerością i fantazją. Świat widziany oczami dziecka gdzie wszystko jest możliwe – pragnienie świata bajki – ten świat jest kolorowy, słoneczny i piękny. Jak niewiele trzeba, by w odrobinie fantazji ujrzeć marzenia. Kilka kamyczków, gałązek, błota, coś jeszcze i mamy zamek, fosę, czujemy się księciem, rycerzem, zdobywcą.
„Człowiek stworzony na obraz i podobieństwo Boga nosi w sobie źródło światła. Gdy opadną z niego łuski zaczyna oświetlać świat…” (Heschel) . Spójrzmy na niewidoczny skarb ukryty w mrocznej jaskini umęczonego człowieczeństwa, uwierzmy w światło pod łuskami, odkryjmy perłę w błocie. Zaryzykujmy! Chrystus złodzieja Zacheusza przemienił w darczyńcę, kobietę cudzołożną w pierwszego świadka Zmartwychwstania, narwanego rybaka w Księcia Apostołów. Spojrzenie Boga to spojrzenie dziecka. Jedno i drugie przemienia i zaskakuje. Jedno i drugie w Resztkach widzi skarb.
Mały chłopiec daje 5 chlebów i 2 ryby, by nakarmić nimi 5 tysięcy głodnych ludzi… Chrystus przyjmuje tę Resztkę pożywienia z wdzięcznością. Uboga wdowa wrzuca do świątynnej skarbony Resztkę pieniędzy, kilka groszy… Jezus mówi, że wrzuciła najwięcej! Resztka wiary mała jak ziarnko gorczycy przenosi góry! Syn Marnotrawny oddaje Ojcu Resztkę ocalonego honoru i sponiewieranej młodości. Ojciec daje nowe szaty, pierścień, sandały, urządza ucztę na jego cześć! Łotr na krzyżu oddaje Resztkę gasnącego życia, w zamian otrzymuje obietnicę: „Dziś ze mną będziesz w Raju”…
Królestwo Boże przyobiecane jest tym, którzy mają spojrzenie dziecka, są jak Jezus – ufni i cierpliwi (dla świata: naiwni i niepoważni…).
Pozbierajmy Resztki! Nad Jeziorem Galilejskim zebrano ich 7 koszów po cudzie rozmnożenia chleba. Pozbierajmy Resztki! Z Resztek ceramiki powstają kolorowe mozaiki, z rozbitych szkieł witraże, ze starej włóczki patchworkowe ciepłe koce… Co powstanie z pozbieranych Ludzi – Resztek? Witraże wdzięczności, mozaiki radości, ciepłe koce przyjaźni… Pozbierajmy Resztki! Z miłością i uwagą, z szacunkiem i oddaniem.
Nie będzie łatwo… Uznają nas za marzycieli i fantastów, wyśmieją i okpią, nazwą komunista i idealistami, powiedzą, że nie znamy się na rzeczy, że tracimy czas, że tworzymy wspólnoty kiczu i bylejakości…
Zbierajmy razem! „Jeśli marzymy sami, nasze marzenia pozostaną tylko marzeniami, jeśli marzymy wspólnie, nasze marzenia stają się początkiem nowej rzeczywistości…” – to słowa Friedensreicha Hundertwassera, które nas inspirują i zapalają do walki.
Uczyńmy nasz Kościół, nasze wspólnoty, nasze domy miejscami gościny dla tych, których nikt nie gości. Przyjmijmy z pokorą i wdzięcznością proste dary ubogich. Nie chciejmy tylko obdarowywać… Ubodzy też mają swoje dary! Święta Rodzina w Betlejem przyjęła bogate dary od Mędrców i ubogie od Pasterzy. Naśladujmy Ją w gościnności…
„Dobrze wyjść poza siebie, by przyłączyć się do innych. Zamknięcie się w sobie oznacza kosztowanie gorzkiej trucizny osamotnienia, a ludzkość traci za każdym dokonywanym przez nas wyborem egoistycznym(…). Ewangelia zawsze nas zachęca do podejmowania ryzyka spotkania z obliczem drugiego człowieka, z jego fizyczną obecnością stawiającą pytania, z jego cierpieniem i prośbami, z jego zaraźliwą radością, stale ramię w ramię. Prawdziwa wiara w Syna Bożego, który przyjął ciało, jest nieodłączna od daru z siebie, od przynależności do wspólnoty, od służby, od pojednania z ciałem innych. Syn Boży przez swoje wcielenie zachęcił nas do rewolucji czułości. (Evangelii Gaudium, 87,88)
Ubodzy Miasta Jaworzna:
(podpisy)
[vc_facebook type=”standard”]
