„Atlas: Doppelganger” pojawił się niedawno na rynku wydawniczym i zbiera rewelacyjne recenzje. Jesteśmy świadkami porywającego debiutu. Transowy, mocny, znakomity debiut, w którym to, co pospolite, brudne, tandetne na naszych oczach przeobraża się w metafizyczne i fantastyczne – to tylko niektóre z recenzji, jakie można znaleźć w Internecie.

Aby nie zdradzać zanadto o czym jest książka, bo oczywiście zachęcam do przeczytania, powiem tylko, że znajdziemy w niej Polskę w okresie transformacji, podróże i mitologizację dzieciństwa oraz rzeczywistość blokowisk lat 90.

Dominika Słowik urodziła się w Jaworznie, ale obecnie związana jest z Krakowem. Ukończyła filologię hiszpańską. Lubi podróżować, mieszkała w Hiszpanii i we Włoszech. Pracowała jako wolontariuszka w Gwatemali.

Ina Matusiak: Którego blokowiska i którego osiedla dotyczy Pani książka? Czy chodzi o całkowicie fikcyjne miejsce, czy to dzielnica, w której się Pani wychowała?

Dominika Słowik: Osiedle opisane w książce jest miejscem fikcyjnym, jedyne, co mogę o nim powiedzieć to „osiedle gdzieś w Polsce”. Z drugiej strony jednak, jeśli szukać jakichś wątków autobiograficznych w powieści, z pewnością byłyby to niektóre elementy przestrzeni. Uważny jaworznicki czytelnik być może dostrzeże pewne detale inspirowane miejscami, które sam zna.

Ma Pani w Jaworznie „swoje miejsca”?
Uwielbiam jaworznicką bibliotekę. Zresztą nie tylko nową, która, swoją drogą, jest naprawdę świetna. Pamiętam przecież jak, będąc dzieckiem, regularnie biegałam do, wtedy jeszcze starego, budynku biblioteki i z pomocą pań bibliotekarek (które serdecznie pozdrawiam!) przebierałam w tych wszystkich pysznych i obiecujących tomach.

Jak Pani ocenia zmianę Jaworzna od lat 90. do teraz. Co Pani ceni w Jaworznie? czy zmiany poszły w dobrym kierunku?
Od dobrych kilku lat nie mieszkam w Jaworznie, więc miasto obserwuję tylko w trakcie krótkich weekendowych czy świątecznych pobytów. Ale jednocześnie cieszę się, że miasto się rozwija, a wielu moich znajomych po studiach zdecydowało się wrócić do Jaworzna i tu pracować czy założyć rodzinę.

Co było Pani motywacją do napisania książki? skąd się wzięła potrzeba pisania?
To bardzo trudne pytanie, jedno z tych „podstawowych”. Nie mam pojęcia, skąd się bierze potrzeba pisania i myślę, że nigdy się tego nie dowiem. Pewne tajemnice egzystencji powinny zostać nierozwiązywalne.

Kiedy zrodziła się Pani pasją podróżowania? czy podróże wpływają na Pani pisanie?
Nie jestem żadnym wielkim podróżnikiem. Udało mi się pomieszkać w kilku krajach, ale to nic, w porównaniu z tym, na jakie wyprawy porywają się moi niektórzy rówieśnicy. Ale oczywiście podróże wpłynęły na moje pisanie – to w Gwatemali zaczęły przychodzić nagle do mnie falami pomysły i silne poczucie, że chcę napisać prozę.

Czy po sukcesie „Atlasu Doppelgangera” planuje Pani dalej pisać? i czy chce Pani połączyć to z podróżami?
Tak, jestem w trakcie pisania drugiej powieści. A połączenie pisania z podróżowaniem byłoby fantastyczne.

Teraz mieszka Pani w Krakowie, ale czy w przyszłości planuje wrócić do Jaworzna?
Nie mam pojęcia! Teraz sprawy zawodowe i prywatne trzymają mnie w Krakowie, ale być może nadejdzie w moim życiu taki czas, że będę chciała być bliżej bliskich mi osób, które mieszkają w Jaworznie.

[vc_facebook type=”standard”]