Wielu badaczy i naukowców uważa, że dzieje ludzkiego postępu oraz odkryć dotarły do muru, za którym nie ma już żadnej rzeczywistości. Podobno odkryte zostało już wszystko to, co do tej pory krył przed nami wszechświat, a możliwości naszej percepcji wyczerpane zostały do końca. Czy aby na pewno?
Pięćdziesiąt lat temu sądzono niemal tak samo, podobnie było na początku ubiegłego stulecia, w wieku dziewiętnastym, czy na progu oświecenia. Za każdym razem okazywało się jednak, że w wyniku różnych zawirowań i okoliczności, a czasem nawet przypadków, co rusz otwierały się przed człowiekiem pokłady nowych, nie eksplorowanych dotąd przestrzeni, które w niespotykany dotąd sposób gnały człowieka na drodze do poznania samego siebie i otaczającej nas rzeczywistości. Czasy Kopernika, Galileusza czy Newtona, odkrycia Kolumba czy Magellana, dokonania Skłodowskiej- Curie czy Einsteina, czy wreszcie oszałamiający bieg nauki i techniki w XX i XXI stuleciu; wszystko to zapędzało człowieka w kozi róg własnej pychy i irracjonalnej pewności siebie. Czy rzeczywiście dotarliśmy do jakiegokolwiek muru? Czy świat atomów, czarnych dziur, nie mniej czarnej materii, kwarków, teoretycznych podróży w czasie, a nawet naukowych prób dotarcia do boskiej materii to wszystko? Zdecydowanie bardzo dużo… Ale równie zdecydowanie to chyba jednak dopiero początek kolejnej pętli, jaką zatoczyć nam przyjdzie na wielkim kole fortuny, zwanym przewrotnie historią. Byleby tylko pętla ta nie zacisnęła się na naszych szyjach, byleby nie zadusiła naszej woli przetrwania i świadomości istnienia. Jest więcej niż pewne, że to, co najlepsze jest jeszcze przed nami, a to czego nam trzeba dzisiaj najbardziej, to zimny prysznic pokory wobec wszechświata i jego tajemnic, kryjących się gdzieś tam w otchłaniach rzeczywistości, nie tkniętej jak dotąd ludzkim okiem, uchem czy palcem, za to niewątpliwie poruszonej drgnieniem ręki opatrzności. Dlatego, zamiast siedzieć z nogą założoną na nogę, z lekceważącym uśmiechem na twarzy, kadzonej przez dym z papierosa, trzeba nam nadal zadawać coraz więcej pytań, bez względu na to, jak wielki będzie deficyt naszych odpowiedzi.
Istnienie Boga, prawdziwego Boga, rzec by się chciało, tego z krwi i kości, rzeczywistości ludzkiej duszy i istnienia w czasie, pytania o początki, końce, o to co tu i teraz, o możliwości naszych mózgów, ludzkiej percepcji, o twardą rzeczywistość, jeśli takowa w ogóle istnieje, o sens tego wszystkiego, co nas otacza i w czym grzęźniemy każdego dnia… Oto nieznane, która jawi się przed nami jako wielka, nieodkryta i nieznana rzeczywistość. Kiedyś pisałem, że musimy szukać, szukać swej własnej prawdy; prawdy o świecie, o nas samych. I chociaż nie wiem, czy taka prawda istnieje, sam staram się ją drążyć każdego dnia; nawet jeżeli to, co nią jest, będzie jedynie tą całkowicie i niezaprzeczalnie subiektywną, jedynie moją, własną i osobistą. Gdyby dane mi było chociaż wiedzieć czy takowa w ogóle jest, czy istnieje także ta ostateczna i w pełni obiektywna oraz gdzie biegnie granica między tą pierwszą, a drugą? Może ujrzę ją kiedyś, może uchwycę ją do przy następnej okazji…
Jarosław Sawiak
