Jaworznickie smaki - wodzianka, kluski tlone z zielonkami, groch z kapustą

Co region to odmienne potrawy i różnorakie kuchnie, charakterystyczne tylko dla tych miejsc. Jaworzno ma własne tradycje kulinarne, czerpie też z przepisów kuchni swoich sąsiadów, tworząc niepowtarzalną smakową mieszankę. Niektóre przepisy przekazywane są z dziada pradziada, zapisywane w domowych bezcennych sztambuchach.

Te jaworznickie potrawy regionalne prezentowano w Klubie Relax 27 września. Spotkanie otwarła prelekcja Iwony Brandys z jaworznickiego muzeum. Opowiadała o historii naszego miasta, kreśląc tło kulturowe wynikające z przynależności naszego regionu do kultury Krakowiaków Zachodnich. O kuchni regionalnej opowiadała etnograf Agnieszka Oczkowska z Nadwiślańskiego Parku Etnograficznego w Wygiełzowie.

Nie obyło się bez degustacji potraw regionalnych przygotowanych przez trzy jaworznickie zespoły śpiewacze. Jaworznianki zaproponowały wodziankę – czyli zupkę z czerstwym pieczywem na wodzie z czosnkiem i skwareczkami. Ciężkowianki sięgnęły po przepis na kluski tlone z zielonkami. Niewtajemniczonym podajemy, że to kluseczki z mąki prażonej przez dwie godziny na węglowym piecu. Mąkę należy zalać wodą z gotowania grzybków tzw. zielonek. To najlepszy czas na ich zbieranie. Grzybki mają zielonkawe kapelusze, a pod nimi blaszki. Ponoć z innymi grzybami pomylić ich nie można. Kluseczki formuje się po dokładnym wymieszaniu składników. Jeleniaki przykładnie zaserwowały groch z kapustą.

Tej kulinarnej uczcie towarzyszyły przyśpiewki zespołów śpiewaczych. Na scenie zaprezentował się też zespół dziecięcy Lajkonik ze Szkoły Podstawowej nr 16. Śpiewano o Wiśle, o Krakowiaku i o polskich kwiatach. Dzieci zatańczyły też lesowiaka, polski taniec ludowy rodem z Rzeszowszczyzny.

Było to bardzo udane spotkanie, zdaje się, że wszystkim smakowało. Przypominamy też o zapomnianych karpielach, o których mówiono, że sięgano po nie, gdy już wszystko, co jadalne (oprócz samych domowników) zostało już zjedzone. Tradycja kulinarna regionu przy takich spotkaniach przetrwa, zdaje się, że na stołach wodzianki już się nie uświadczy.