„Krwawa niedziela” trwała tylko jeden dzień, ale stanowiła apogeum ośmioletniego ukraińskiego ludobójstwa na Polakach, trwającego od 1939 do 1947 roku. To ludobójstwo ze szczególnym okrucieństwem miało miejsce w województwach wołyńskim, lwowskim, tarnopolskim, stanisławowskim, lubelskim, poleskim i krakowskim, a szacowana liczba ofiar waha się od 135 000 do 200 000 Polaków.

11 lipca 1943 roku, gdy Polacy tłumnie zgromadzili się w kościołach, ich ukraińscy sąsiedzi dokonali skoordynowanego napadu na ponad 100 polskich miejscowości celem „oczyszczenia” ich z wszystkich polskich obywateli. Nasi rodacy byli mordowani w bestialski sposób z użyciem narzędzi rolniczych czy karabinów maszynowych. Zwyrodnialcy starali się przed uśmierceniem ofiar zadać im okrutne, wymyślne tortury, których długie listy możemy odnaleźć w internecie.

Rzeź wołyńska to zbrodnia przeciw ludzkości, której w żaden sposób nie można usprawiedliwiać. Ludobójstwo nigdy nie ulega przedawnieniu. Nie ma lepszych czy gorszych czasów na upominanie się o prawdę oraz o oddanie szczątków ofiar ich rodzinom i potomkom. Tym bardziej teraz, gdy Polacy ofiarnie niosą pomoc Ukrainie w pożodze wojennej, mamy prawo oczekiwać, że strona przyjmująca tę pomoc okaże minimum dobrej woli i wdzięczności. Umożliwienie odszukania, ekshumacji i pochówku ofiar banderowców byłoby tym minimum, o które jako naród ubiegamy się bezskutecznie już trzy dekady.

W Jaworznie zawisło około 150 plakatów Fundacji „Wołyń – Pamiętamy”, natomiast na terenie całej Polski aż 22 tysiące. Poza wieszaniem plakatów i świadczeniem o historycznej prawdzie proponujemy także wszystkim okazać pamięć poprzez modlitwę i zapalenie znicza w intencji Polaków zakatowanych przez ukraińskich szowinistów. „Nie o zemstę, lecz o pamięć wołają ofiary”.

Przysłała: Aleksandra Urbanik