Można się bać - wystawa Przemysława Dudzika

Bacznie obserwując prace jest się przekonanym, ze ulubiony gatunek filmowy artysty to horror. Czy tak jest?

I to jest właśnie ten moment, kiedy pozory mylą i to bardzo. Nie pamiętam, kiedy jakiś honor oglądałem, rzeczywistość jest bardziej łaskawa i zapewnia możliwości uczestniczenia na planie horrorów, dosłownie, ale to też nie powód, by się bać.

Eksponowane prace to wyjątkowo zaskakujące dzieła, bez oczu z wielkimi wystającymi zębami. Czy to dusze potępione błąkające się po świecie?

Jak dusze i bez oczu to zaraz potępione? Może, np. za nadmierne korzystanie z internetu i unikanie wydarzeń kulturalnych, etc. A zęby całe i wielkie, bo miały dentystę, co się na swym fachu znał.

Czy artysta niczym Jacek Malczewski może jest „… jakim jękiem narodowym...”?

Malczewski, bardzo mi za to porównanie miło, dziękuję. Głos narodu zapewne wiele ma rejestrów. Skoro wolą narodu jest jęczeć, wolałbym jednak by te moje maski nie były tego powodem, prędzej  refleksji czy zadumy nad tym, co ulotne a o refleksję głębszą, pogłębioną trudno, coraz trudniej.

Czy publika ma się trwożyć i przestraszać?

Zazwyczaj reagujemy zgodnie z naszym inwentarzem osobowości. Jak się kto przestraszy, to może podejść bliżej i poparzyć sobie w te oczodoły, dotknąć zęba i sprawdzić czy rzeczywiście jest się czego bać. Nic co ludzkie nie jest mi obce czy na odwrót? A jak powszechnie wiadomo strach ma wielkie oczy.

Gdyby poproszono artystę o autoportret, to jaki on by był? Jakie miałby atrybuty?

Nie wiem. Z autpoortetowaniem wiąże się wiele wyzwań i pułapek, np. pułapka idealizowania swej fizjonomii. Idąc tym tropem na pewno nie zapomniałbym o włosach. Opisanie postaci przez atrybut to również jakieś wyzwanie, decyzja, obawa o recepcję, ale ok. niech będzie: autoironia. Jak to wygląda? Trzeba przyjść na wystawę. Zapraszam w imieniu swoim i Teatru Sztuk.

Dziękuję za rozmowę. Ela Bigas