Słowo na niedzielę: Wiara i życie

Wielu, a może coraz więcej, jest takich, którzy nie widzą żadnej relacji między wiarą i życiem. Bardzo wielu jest takich, którzy wprawdzie wiele mówią na temat powiązań między wiarą a życiem, ale w praktyce są to dla nich byty równoległe.

Dzisiaj św. Marek przedstawia  nam historię dwóch życiowych wydarzeń, które rozgrywają się niejako niezależnie od siebie, ale mają ze sobą wiele wspólnego i na dodatek wpisują się w życie każdego śmiertelnika. Tym, który połączył te wydarzenia i stanął w ich centrum, jest Jezus Chrystus. 

Pierwsze z  nich jest związane z przełożonym synagogi Jairem. Był to człowiek zaufania społecznego, niezwykle wpływowy, który odpowiadał za finanse i działalność synagogi w Kafarnaum. To właśnie w niej wrogowie Jezusa zawiązali co dopiero, spisek przeciwko Niemu. Jair był zapewne świadkiem cudów, których Jezus dokonał, lecz śmiertelna choroba dwunastoletniej córki, każe mu przejść ponad wszelkimi obawami i z wiarą taką, jaką wtedy miał, udać się do Jezusa. I tak doszło do niezwykle wymownego spotkania: Gdy Go ujrzał, upadł Mu do nóg i prosił usilnie: «Moja córeczka dogorywa, przyjdź i połóż na nią ręce, aby ocalała i żyła». Jezus, słysząc to, bez wahania wyrusza wraz z nim. 

To nie był przypadek, że właśnie w drodze doszło do kolejnego spotkania. Od dwunastu lat cierpiąca na krwotok kobieta, postanowiła złamać bariery powstałe  jej przez chorobę. Uważana była za nieczystą. Wszystko i wszyscy przez jej dotknięcie stawali się nieczyści (Kpł 15, 25-27). Najgorsze w tym było niewątpliwie to, że nie miała prawa wstępu do świątyni i wspólnej modlitwy z innymi (Kpł 15, 31-33). Dopiero świadomość sytuacji, w jakiej się znalazła spotęgowanej bezradnością lekarzy i stratą majątku pozwala nam zrozumieć jaka wiara w niej się zrodziła pod wpływem spotkania z Jezusem i jaka nadzieja w nią wstąpiła. Przedarła się przez tłum z myślą: Żebym choć dotknęła Jego płaszcza, a będę zdrowa. Jej ukryta prośba została przez Jezusa wysłuchana i kobieta zastała uzdrowiona. Jezus nie chciał, aby to wydarzenie pozostało w ukryciu i sprowokował jej ujawnienie się: Wtedy kobieta podeszła zalękniona i drżąca, gdyż wiedziała, co się z nią stało, padła przed Nim i wyznała Mu całą prawdę. On zaś rzekł do niej: „Córko, twoja wiara cię ocaliła, idź w pokoju i bądź wolna od swej dolegliwości”. Pamiętajmy, że obok Jezusa stoi ojciec śmiertelnie chorej córki. Kluczowe jest tutaj zaakcentowanie przez Jezusa wiary, która uzdrawia w połączeniu z relacją, jaka się wytworzyła między uzdrowioną kobieta a uzdrawiającym Jezusem – Bogiem. Ta relacja została określona jednym słowem: Córko.

To wydarzenie było dla Jaira znakomitym przygotowaniem, na najbardziej tragiczną wieść, która może dotrzeć do uszu ojca: Twoja córka umarła, czemu jeszcze trudzisz Nauczyciela? Jezus wspiera Jaira w jego akcie wiary i nie opuszcza go. 

Sądząc zaś po sformułowaniu tej tragicznej informacji,  można przypuszczać, że Jair udając się do Jezusa, nie miał u swoich domowników wielkiego wsparcia. Potwierdza to nasze przypuszczenie klimat przyjęcia Jezusa w domu Jaira oraz reakcja domowników na słowa Jezusa: Czemu podnosicie wrzawę i płaczecie? Dziecko nie umarło, tylko śpi. Termin „spać” jest charakterystycznym dla Jezusa określeniem śmierci, ale już w kontekście Jego zmartwychwstania. Stąd ta gra słów, której wtedy jeszcze nie rozumiano. 

Jezus nie zamierzał działać na oczach tych, którzy jeszcze nie byli wiarą na to przygotowani. Sam dobrał świadków: On odsunął wszystkich, wziął z sobą tylko ojca i matkę dziecka oraz tych, którzy z Nim byli, i wszedł tam, gdzie dziecko leżało. Ująwszy dziewczynkę za rękę, rzekł do niej: "Talitha kum", to znaczy: "Dziewczynko, mówię ci, wstań!" Dziewczynka natychmiast wstała i chodziła, miała bowiem dwanaście lat. I osłupieli wprost ze zdumienia. Przykazał im też z naciskiem, żeby nikt o tym się nie dowiedział, i polecił, aby jej dano jeść.

Tak oto wiara przenika się z życiem doczesnym i wiecznym. Jej nieustanne pogłębianie jest wyzwaniem dla tych, którzy ją mają. Dla tych zaś, którzy jej nie mają, wartością, dla której warto poświęcić wszystko. Ci natomiast, którzy się z niej wyśmiewają, mogą na własne życzenie, pozostać poza drzwiami życia.

                                                                                  Ks. Lucjan Bielas