Zdarzyło się w Jaworznie. Historie prawdziwe. Sen – mara?

Czasem opisujecie mi Państwo swoje sny. Z reguły nie podejmuję się takich tematów, nie wpisują się one w formułę mojego cyklu, w którym publikuję rzeczywiste wydarzenia. Ale ten opisany przez panią Martę jest nie tylko wyjątkowy, bo w następujących po sobie odcinkach w kolejne noce, ale i… mający swoje zakończenie w „realu”. Poczytajcie.

– Ten sen mnie prześladuje do dziś – opowiada pani Marta. – Był tak niesamowity i dziwny, że nie mogę przestać się zastanawiać, czy to były zwyczajne senne bzdury, proroctwo, czy może powinien mnie skłonić do ostrzeżenia jego bohaterki przed tym, co miało się stać? Pojęcia nie mam. Nigdy też nie miałam jakichś mistycznych skłonności, przeciwnie, byłam sceptyczna w stosunku do wszelkich opowieści o zjawiskach nadprzyrodzonych, wróżb, horoskopów, szamanów udających lekarzy. Aż tu jesienią ubiegłego roku przydarzyła mi się senna „telenowela”, w dwóch odcinkach. Już samo to było dziwne, że już nie wspomnę o samym zakończeniu.

Sen pierwszy

Pracowałam kiedyś z taką panią Terenią, niedługo, bo jak ja się przyjęłam, to ona po jakimś pół roku odeszła na emeryturę. Bardzo ją lubiłam, to była miła, ciepła i uczynna kobieta, ale dzieliła nas taka różnica wieku, że nie utrzymywałyśmy potem prywatnych relacji. Owszem, gdy się spotkałyśmy, było o czym pogadać i nie raz postałyśmy sobie gdzieś pod sklepem i z godzinę, ale to tyle. No i miałam kiedyś sen (ni stąd, ni zowąd, bo na co dzień nawet o pani Tereni nie myślałam), że ona postanowiła sobie na tej emeryturze dorobić i postawiła w centrum miasta, obok niegdysiejszego „Górnika” taki kiosk na kołach, coś jak food truck. Miała tam artykuły spożywcze, kosmetyki, chemię, odzież, obuwie, jednym słowem wszystko – i tylko we śnie mógł się pomieścić w niewielkiej budzie tak bogaty asortyment. Do kiosku pani Tereni były zawsze bardzo długie kolejki, bo handlowała towarem najlepszej jakości, poza tym wszyscy ją lubili, więc dawali jej po prostu zarobić. Oczywiście bywałam tam i ja. I któregoś razu przechodząc przez rynek, dostrzegłam wielkie zamieszanie, krzyki, zbiegowisko, i… kłęby czarnego dymu nad miejscem, gdzie stał kiosk pani Tereni. Pobiegam tam co tchu, ale już było po wszystkim, kiosk spalił się doszczętnie, razem z panią Terenią w środku. Dobrze pamiętam to uczucie ze snu, tę rozpacz, niedowierzanie, żal. To było tak realne, że gdy obudziłam się z krzykiem i płaczem, jeszcze długo nie mogłam samej siebie przekonać, że był to tylko sen. Ale uznałam go w końcu za jeden z koszmarów, jakie się każdemu czasem przydarzają, oczywiście z ulgą, że to nie była rzeczywistość. W ciągu dnia i codziennych zajęć nawet o nim zapomniałam. Ale… on nie dał mi zapomnieć o sobie.

Sen drugi

Kolejnej nocy przyśniło mi się, że szłam przez rynek i dostrzegłam z daleka przechadzającą się panią Terenię. Podbiegłam do niej bardzo uradowana i mówię, jak bardzo się cieszę, że ją spotykam całą i zdrową, bo miałam sen, że się spaliła i umarła. A ona mi na to: ty się głupio nie śmiej, bo ja się naprawdę spaliłam i umarłam.

Realia

Uznałam to za niezły pomysł i postanowiłam sprawdzić czy wciąż mam do niej numer. Jak tylko wzięłam komórkę do ręki, dostałam wiadomość na Messengerze od koleżanki z pracy.
„Słyszałaś, że pani Tereni spalił się dom?” – brzmiała wiadomość.
Nogi się pode mną ugięły. Nie odpowiedziałam, zamiast tego zaczęłam nerwowo przeglądać listę kontaktów. Wybrałam numer, który wciąż jednak na niej był i na bezdechu wsłuchiwałam się w sygnał. Po chwili długiej jak wieczność pani Terenia odebrała. Okazało się, że ubiegłej nocy spalił się strych jej domu. Nikt nie ucierpiał, całą rodzinę zbudziło wycie psa, co pozwoliło im błyskawicznie zareagować. Straż pożarna przyjechała niemal natychmiast i udało się ugasić ogień, zanim się rozprzestrzenił. Skończyło się na tym, że część dachu będzie do wymiany, nad czym pani Terenia bardzo ubolewała, a ja, w przeciwieństwie do niej bardzo się z takiego obrotu sprawy ucieszyłam. Nie opowiedziałam jej moich snów, bo to nie był właściwy moment. Może kiedyś to zrobię, gdy ją spotkam, a może ona sama szybciej o tym przeczyta, jeśli Pani zechce moją historię opisać – zakończyła opowiadanie pani Marta.
Rzeczywiście, zdumiewające, prawda? A ja mogę tylko powtórzyć za klasykiem, że są po prostu rzeczy na niebie i na ziemi, które się filozofom nie śniły…
Grażka

Lubię słuchać ludzi, a ludzie lubią opowiadać mi swoje historie. Jeśli zdarzyło ci się coś, czym chcesz się podzielić, skontaktuj się z nami, a my opiszemy i opublikujemy twoją historię. Mail: [email protected]