Szatan walczy, bo jest przekonany, i to niestety bardziej niż wielu kapłanów i wielu wiernych, jaka jest moc słów wypowiedzianych przez zmartwychwstałego Chrystusa, a skierowanych do Jego Apostołów i ich następców: Pokój wam! Jak Ojciec Mnie posłał, tak i Ja was posyłam. Wie też szatan, jak wielką władzę udzielił im Jezus, kiedy to: Po tych słowach tchnął na nich i powiedział im: „Weźmijcie Ducha Świętego! Którym odpuścicie grzechy, są im odpuszczone, a którym zatrzymacie, są im zatrzymane.
Ten właśnie mistrz niepokoju i manipulacji, którego głównym celem jest pozyskiwanie dusz ludzkich i przez to powiększanie sfery swoich wpływów wie, że to ustanowienie przez Chrystusa Sakramentu Pokuty i Pojednania jest daniem Jego uczniom broni o 100% skuteczności. Dlatego też diabeł robi, co w jego mocy, aby kałanom nie chciało się spowiadać, aby byli sami słabo do tej posługi przygotowani, aby uciekali się do zbiorowych rozgrzeszeń, aby bali się wiernych i nie mieli dla nich czasu, aby nie umieli ich słuchać i po prostu nie mieli wiary. Daje im do ręki działania zastępcze, które są ważne, ale nie tak jak pojednanie grzesznika z Bogiem. I tak wielu kapłanów staje się inżynierami duszpasterstwa, administratorami dóbr kościelnych, budowniczymi, konserwatorami zabytków przewodnikami pielgrzymek, katechetami i naukowcami, którym już nie staje sił na to, co najważniejsze, na spowiedź człowieka pogubionego.
Przez wszystkie wieki historii Kościoła słudzy Jezusa obdarzeni przez Niego władzą odpuszczania grzechów, byli wystawieni na te inteligentne pokusy, przestawienia priorytetów, a bolesne stwierdzenie papieża Grzegorza Wielkiego, że ma wielu kapłanów, ale robotników mało, jest aktualne do dzisiaj.
Choć wielu ulegało i ulega szatańskim pokusom, jest też wielu takich kapłanów i wiernych, którzy z najwyższą powagą biorą słowa Chrystusa do swego serca. Świadomi tego wszystkiego, dotknijmy jeszcze raz istoty sakramentu, w którym Jezus chce dać nam prawdziwy pokój. I tak posługuje się swoimi wysłańcami, na których tchnął i tym niezmiernie wymownym gestem przekazał im Ducha Świętego. Ten gest ma swoje głębokie znaczenie. Jezus jest w zmartwychwstałym ciele, w ciele uwielbionym. Jego tchnienie ma więc inną wartość niż to zwyczajne ludzkie. Tchnie, samo w sobie jest czymś nieokreślonym. Pochodzi z ust, lecz język nie może go ogarnąć, zamknąć w ludzkim pojęciu. Jezus właśnie w ten sposób przekazuje Ducha Świętego, który jest Bogiem i nie można go zamknąć w przestrzeni ludzkiego słowa. Jest w tym sakramencie zaangażowana cała Trójca Święta oraz wybrany człowiek, który oddaje siebie do posługi Bogu w dziele odpuszczania grzechów i przywracania wolności braciom. Osoba Ducha Świętego daje temu dziełu najwyższą gwarancję. Żadna inna religia nie dysponuje takim boskim narzędziem. Duch Święty asystuje temu, który patrząc w swoje sumienie, dokonuje samooceny. Asystuje w nazwaniu tego, co było dobre i tego, co było złe, aby zostało to wszystko wypowiedziane i usłyszane, i aby było to aktem przekazania tego samemu Chrystusowi. Jezus zaś daje Ducha Świętego tym, którzy w Jego imieniu mają wydać werdykt, nie swój a Jego.
Jest to więc głęboko ludzki i Boski akt, w którym pokutujący grzesznik słyszy słowa przywracające mu wolność i godność.
Piszę te słowa niemal w 63 rocznicę swojej pierwszej spowiedzi.
Ks. Lucjan Bielas
