Słowo na niedzielę: Natychmiast

Kontynuując dzieło uwięzionego Jana, Jezus zmienił sposób działania . Jan był zawiązany z wodami Jordanu, gdzie nauczał lud, a nawracającym się udzielał chrztu. Zapowiadany przez niego Jezus, który miał chrzcić Duchem Świętym, zgodnie z mesjańską zapowiedzią proroka Izajasza, ruszył w drogę, aby dotrzeć do żyjących w ciemności ze światłem nowej nauki radykalnie przemieniającej życie współczesnych i przyszły świat.

Swą naukę Jezus nazwał „dobrą nowiną” . Termin ten, w języku łacińskim – „evangelia” , był w czasach Jezusa Chrystusa używany przez cesarzy rzymskich w ich obwieszczeniach, niezależnie od ogłaszanej treści. W świecie Imperium Rzymskiego, w którym władza cesarska, po reformach Oktawiana Augusta, została znacznie wzmocniona, a kult ducha opiekuńczego władcy, zwany geniuszem, nadał jej boski rys, Jezus Chrystus, cieśla z Nazaretu wyrusza w drogę ze swoją Ewangelią. Po ludzku, bez szans, ale z perspektywy jego – Syna Bożego, sprawa wygląda zupełnie inaczej. To On jest prawdziwym królem i władcą, dysponującym boską mocą, a nie tylko zastępami legionów i sprawną administracją. To On jest wszechmogącym, nieśmiertelnym Bogiem, który na ziemi buduje królestwo prawdy mające swój wymiar wieczny. Tego senat rzymski swoim władcom, mimo szczerych chęci i dzielnych wysiłków, zaoferować nie mógł.

To tylko Jezus Chrystus ma prawo powiedzieć światu, że przyniósł dla niego DOBRĄ NOWINĘ , która jest deklaracją prawdziwej miłości Boga do człowieka, a nie polityczną retoryką doczesnego władcy. Gdziekolwiek Jezus Chrystus się pojawia, Jego boska wszechmoc i nieskończona miłość wychodzi naprzeciw wszelkiej ludzkiej biedzie i tej duchowej i cielesnej. Jest to prawdziwe całościowe uzdrowienie człowieka, który jest gotowy na spotkanie z Bogiem. Te spotkania z Jezusem i te cudowne przemiany nie mają tylko i wyłącznie doczesnego charakteru, lecz otwierają człowieka na wieczność, którą tylko Bóg może zagwarantować.

Jest to fantastyczne, że budowa najwspanialszego i siłą faktu nieprzemijającego królestwa, dokonuje się na ludzkich drogach. To właśnie na nich, człowiek spotyka nieustannie wędrującego Jezusa Chrystusa, który nie tylko ciągle po nich chodzi, ale również naucza i uzdrawia i tak krok po kroku zdobywa świat.

Jak więc zachować się w spotkaniu z Chrystusem, aby się z Nim nie rozminąć? Jak zachować się, aby będąc człowiekiem, nie rozminąć się z Bogiem; będąc śmiertelnym, nie wzgardzić Wiecznym; będąc słabym nie przejść obojętnie wobec Wszechmocnego; będąc spragnionym miłości nie zauważyć jej Źródła?

Dzisiejsza ewangeliczna opowieść o powołaniu Szymona i jego towarzyszy rybaków na uczniów zawiera właściwą odpowiedź. Otóż ci dawni uczniowie Jana, na zaproszenie Jezusa, wiedząc, kim jest, natychmiast zostawili wszystko i poszli za Nim. Nie w tym, co robili do tej pory, ale w Nim położyli całą swoją nadzieję. Kluczowe jest słowo NATYCHMIAST . Trzeba wiedzieć, co natychmiast muszę zostawić i co natychmiast muszę wybrać. Tam, gdzie jest spotkanie z Jezusem, ociąganie się jest dużą nieroztropnością.

Co zyskujemy?

Ostatnio świat obiegło jedno zdanie wypowiedziane jako ostatnie, przez umierającego Benedykta XVI: Panie ja Ciebie kocham . Jasne połączenie się umierającego Papieża z Szymonem Piotrem, który odpowiada Jezusowi na pytanie: - czy kochasz Mnie? (J 21,17) Oni dawali Jezusowi tę odpowiedź przez całe swoje życie.

To tak właśnie działa królestwo Boże, królestwo serc, umysłów doświadczających miłości Boga i dających jasną odpowiedź, życiem, śmiercią i uwielbieniem w wieczności. W tę odpowiedź jest przedziwnie wpisane – NATYCHMIAST!

Ks. Lucjan Bielas

(Iz 8, 23b – 9, 3; 1 Kor 1, 10-13. 17; Mt 4, 12-23)