Słowo na niedzielę: Trzeci Syn

Przed kilkoma dniami w podmiejskim autobusie linii „A”, podszedł do mnie pewien mężczyzna w średnim wieku, z wyglądem wskazującym na niemałe życiowe problemy. Spojrzał na mnie z bólem, lecz bardzo życzliwie i smutnym głosem powiedział słowa, które mocno mnie piknęły: „ Proszę księdza, proszę odmówić jakąś litanię w intencji księży ze Sosnowca”. Nieznajomy zaraz wysiadł, a do mnie w tej rzeczywistości autobusu, jeszcze raz dotarło, jak bardzo głęboko dotknęło owce, pogubienie pasterzy . Ta prośba o wiele bardziej dotarła do mnie niż wszystkie urzędowe deklaracje i zachęty. Poczułem mimo wszystko, zaufanie tego człowieka, którego nie można zawieść. Nie tylko więc odmawiam litanię za sosnowieckich kapłanów, ale sam czuję potrzebę kolejnej rewizji swojego życia i swoich duszpasterskich poczynań. Jestem też przekonany, że dotyczy to nas wszystkich.

Jak zwykle w to, co nas aktualnie zaprząta, wpisuje się nasz Mistrz – Jezus Chrystus z kolejną niedzielną Ewangelią. Aby lepiej zrozumieć przesłanie słów Jezusowych, musimy zobaczyć ich tło. Rzecz dzieje się w świątyni. Wokół Jezusa narasta nieprzyjazna atmosfera generowana przez arcykapłanów i starszych ludu. Jest dla nich zarówno On, jak i Jan Chrzciciel, wyrzutem sumienia, albowiem droga nawrócenia proponowana przez nich jest dla ludzi świątyni nie do przyjęcia. Zarówno do nich wtedy, jak i do nas dzisiaj, Jezus kieruje przypowieść o dwóch synach. Ich ojciec prosi ich, aby pracowali w winnicy. Pierwszy odparł: „Idę, panie!”, lecz nie poszedł . Drugi zaś szczerze powiedział : „Nie chcę”. Później jednak opamiętał się i poszedł. Jezus, stawiając pytanie słuchaczom: Który z tych dwóch spełnił wolę ojca? – uzyskał od nich prawidłową odpowiedź: Ten drugi .

Był to znakomity moment, aby odnieść przesłanie owej przypowieści do otaczających Boskiego Mistrza realiów. To właśnie arcykapłani i starsi ludu, którzy zewnętrznie deklarują swoje posłuszeństwo Bogu Ojcu, właścicielowi winnicy, lecz nie ma w nich wewnętrznej przemiany. To ich Jezus określa w swojej przypowieści, postawą pierwszego syna – idę, ale nie poszedł. W postawę drugiego syna wpisują się ludzie grzeszni, którzy przez spotkanie z Janem Chrzcicielem i spotkanie z Jezusem postanowili zmienić swoje życie, odejść od grzechu i pójść do winnicy Niebieskiego Ojca. Taką postawę Jezus pochwala. Ten cały ewangeliczny epizod i ta przypowieść jakże mocno wpisuje się w rzeczywistość Kościoła dzisiaj, właśnie dzisiaj.

Jest jednakże i trzeci syn właściciela winnicy. To Ten, który tę przypowieść opowiedział wtedy, swoim współczesnym i opowiada nam ją dzisiaj – Jezus Chrystus. Reprezentuje On trzecią postawę wobec polecenia ojca, właściciela winnicy. To postawa syna, który słysząc wolę ojca, przyjmuje ją, jako swoją i natychmiast wypełnia – który mówi, idę i idzie. To postawa syna, który jest dzieckiem i odpowiedzialnym dziedzicem winnicy swojego ojca. Do takiej właśnie postawy Jezus nas dzisiaj zaprasza. Przez dzieło odkupienia nie tylko przywrócił nas do godności dzieci Ojca Niebieskiego, ale i zapewnił prawo udziału w dziedziczeniu Bożej winnicy. Jest więc to nierozerwalnie związane ze wzięciem naszej współodpowiedzialności za winnicę Pańską.

Każdy spośród nas, który tę godność dziecka Bożego i to obiecane dziedzictwo przez wiarę i z pokorą przyjmuje , zaprasza Jezus do konkretnej pracy nad sobą, w której sam jest dla nas przewodnikiem. To On Jezus – trzeci syn stawia mi dzisiaj pomocnicze pytania:

- Czy masz świadomość, że jesteś dzieckiem Boga i dziedzicem Królestw Bożego?

- Czy słuchasz woli Ojca Niebieskiego z taką akceptacją, jakby to była twoja wola?

- Czy masz poczucie odpowiedzialności za jej wypełnienie?

- Czy wiesz, do jakiej części winnicy zostałeś wysłany i czy potrafisz odczytać swoje w niej zadania?

- Czy wiesz, że jest to jedyna szansa na twój życiowy sukces?

Ks. Lucjan Bielas