Zasady kształcenia ustawicznego

Można podnosić swoje kwalifikacje z własnej inicjatywy i na własny koszt, bądź też uczestnicząc w organizowanych i finansowanych przez pracodawcę. W takim przypadku kształcenie ustawiczne pracowników jest elementem uczenia się organizacji. Istnieją jednakże pewne zasady kształcenia ustawicznego. Wymienimy niektóre z nich.

Kształcenie ustawiczne jednym z celów Europejskiego Funduszu Społecznego, a jego projekty są adresowane głownie do osób, znajdujących się w zbyt trudnej sytuacji, by samodzielnie finansować swoje kształcenie; przedsiębiorstw, które potrafią udowodnić, że doskonalenie ich własnych kadr przyniesie korzyści krajowej gospodarce; a także instytucji, które rozwijają ofertę kształcenia ustawicznego i promują w społeczeństwie postawę człowieka uczącego się przez całe życie.

Indywidualne cele
Najważniejszą zasadą kształcenia ustawicznego jest ukierunkowania go na indywidualne i społeczne cele. Idea kształcenia przez całe życie zakłada, że wykształcenie jednostki przyczynia się do rozwoju całego społeczeństwa. Poprzez rozwijanie własnych talentów, swojej kreatywności i wyobraźni, człowiek rozwija się. Przy okazji wchodzi w szeroko rozumiane kontakty z innymi ludźmi.
Kształcenie ustawiczne jednostki rozpoczyna od poszukiwania optymalnych dla danej osoby treści, formy i metody kształcenia ustawicznego. Musi ona odpowiadać zainteresowaniom, które chce się rozszerzyć i zaktualizować (lub po prostu dowiedzieć się całkowicie nowych rzeczy z nowych dziedzin), a także być dopasowana do indywidualnej możliwości przyswajania wiedzy. Jeśli ktoś jest wzrokowcem, dużo trudniej będzie mu rozszerzać wiedzę podczas wykładów niż osobie, która zapamiętuje wyłącznie ze słuchu. Podobnie ma się do samokształcenia. Osoby, które nie mają nawyku systematyczności będą trudniej się uczyły, bo ciężej będzie im się zmobilizować do nauki.
Dobrowolne uczestnictwo
W odróżnieniu od szkoły podstawowej, do której uczestnictwo jest obowiązkowe, kształcenie ustawiczne wyznaje zasadę świadomego, zdyscyplinowanego, ale dobrowolnego uczestnictwa w procesie kształcenia. Oznacza to, że nie ma przymusu. Każdy kontynuuje naukę wyłącznie z własnej woli. Udział w kursach doszkalających czy innych formach edukacji musi być podjęty indywidualnie i świadomie. Ważnym podpunktem tej zasady jest również idea zdyscyplinowania, która przyjmuje, że jeśli ktoś dobrowolnie jest na szkoleniu, to sam chce je ukończyć i posiąść możliwie jak największą wiedzę, nie zaś „odbębnić kurs”, aby został zaliczony. Niezwykle istotne jest również łączenie kształcenia przez inne osoby z samokształceniem i samodoskonaleniem.
Praktyka
Kształcenie ustawiczne łączy poznawanie teorii naukowych z doświadczenia praktycznego. Wiedza nabyta bez sprawdzenia jej w praktyce staje się jałowa. Trudno odbyć kurs komputerowy nie mając w ręku myszki czy nie wiedząc gdzie jest „enter” na klawiaturze. Dość istotną rzeczą jest także samo dokształcanie na własnym pececie czy laptopie, dzięki czemu utrwalamy nabytą wiedzę. Informacje, które przyswajamy podczas kształcenia muszą być przydatne. W szkole poznawaliśmy poszczególne prawa i wiemy czym grozi upuszczenie szklanki na podłogę. Grunt w tym, żeby to prawo przenieść na praktyczne rozwiązania.

Kształcenie przez całe życie rozumiane jest jako rozszerzanie zakresu wykształcenia uzyskanego w dzieciństwie i młodości. Jest upowszechnieniem obowiązku szkolny, ale bez nadmiernego przedłużania go. Kształcenie ustawiczne preferuje nastawienie na indywidualne zainteresowania i cele, wykorzystując metody najbliższe możliwościom poznania jednostki. Dużą wagę stawia także na praktyczne wykorzystywanie nabytych umiejętności.

Publikacja sfinansowana ze środków Unii Europejskiej w ramach Europejskiego Funduszu
Społecznego. Projekt "Szkoła nie tylko dla dzieci" jest współfinansowany ze środków Unii Europejskiej w ramach Europejskiego
Funduszu Społecznego.
[url="http://www.szkolanietylkodladzieci.eu"]http://www.szkolanietylkodladzieci.eu


UWAGA: Archiwum dyskusji na forum znajdziesz tutaj.