Jerzy Augustyniak o talencie rymotwórczym i ludzkim żywocie

Jerzy Augustyniak – jaworznianin, autor dziesiątek wierszy i tekstów piosenek. Urodził się w Starachowicach w 1955 r. Tam ukończył szkołę podstawową i zawodową, później odbywał służbę wojskową w szkole podoficerskiej. Po jej zakończeniu został dowódcą radiostacji.

- Służbę zakończyłem w stopniu kaprala – opowiada. - Po wojsku wyjechałem na Śląsk i podjąłem pracę na kopalni,, Ziemowit ". W tym czasie poznałem swoją przyszłą żonę, ze względu na mieszkanie zamieszkałem w Chełmku i przez 4 lata pracowałem w PZPS ,,Chełmek". Jednak po tym okresie wróciłem na kopalnię, gdzie pracowałem do emerytury. W międzyczasie przeprowadziłem się z Chełmka do Oświęcimia, by w 2015 roku zamieszkać z córką i zięciem w Jaworznie. Na emeryturze staram się być aktywnym seniorem, w Oświęcimiu śpiewałem w męskim chórze ,,Auxlium", także po przyjeździe do Jaworzna, dzięki poznanemu koledze, zacząłem śpiewać w zespole „Jaworznianki", a później w chórze Jaworznickiego Uniwersytetu Trzeciego Wieku ,,Jawor". Uczestniczę w różnych zajęciach JUTW. Dodam że dla zespołu ,,Jaworznianki" napisałem kilka piosenek, które zespół śpiewa na różnych imprezach.

Ela Bigas: Skąd bierze się taki talent rymotwórczy? Czy to geny czy może obszerna lektura w czasach dziecięcych?
Jerzy Augustyniak: Wiersze pisałem od zawsze, mam to po moich rodzicach. Ojciec, który nigdy nie napisał wiersza, potrafił rymować, nie przywiązując do tego większej uwagi. Po śmierci ojca mama zaczęła pisać wiersze. Pisała o wszystkim, o swoich dzieciach, sąsiadach i znajomych, a także to co dyktowało jej serce, obserwacje otoczenia, zachowania ludzi itp.

Jaki był pierwszy pana utwór? Do czego się odnosił?
Mój pierwszy wiersz, niestety nie pamiętam, kiedy go napisałem, ale znając siebie, był na pewno dla mojej szkolnej koleżanki.
Kto jest pana ulubionym poetą? Skąd taki wybór?
Zdziwi się pani zapewne. Znam wielu znakomitych poetów, Kochanowski, Kraszewski, Fredro, Asnyk, współcześni Miłosz, Szymborska. Ale moim ulubionym poetą jest Adam Mickiewicz. Urzekły mnie jego,, Ballady i romanse", znakomity ,,Pan Tadeusz", w latach szkolnych ,,Dziady ".W jego dziełach jest wrażliwość, tęsknota, obraz epoki, miłość do kraju i ponadczasowe mądrości. Jest wiara w jego sprawczość ,,tam sięgaj , gdzie wzrok nie sięga, łam czego rozum nie złamie", ,, Młodości ty nad poziomy wzlatuj". Dobra rada dla dorastającego chłopca, być silnym, mierzyć się odważnie z przeciwnościami losu. Czytałem Mickiewicza od kiedy pamiętam, nawet próbowałem pisać tak jak on, z powodzeniem i tak mi to zostało. 
Kiedy sam zacząłem pisać wiersze, to zastanawiałem się nad Mickiewiczowskimi strofami ,,Nie raz myślisz że zdanie urodziłeś z siebie, ono jest wyssane w macierzystym chlebie".

Pana utwory bliższe są fraszkom. Nie od rzeczy będzie odwołać się do Jana Kochanowskiego, notabene mojego ulubionego fraszkopisarza. Ten zwracał się do czytelników tak: „coby serce chciał ucieszyć pieśniami memi”. Kogóż to chciałby Pan ucieszyć utworami „swemi”? Jak wyobraża Pan sobie swoich czytelników?
Widzi pani, czytając moje wiersze, analogie do fraszek Kochanowskiego, to chyba dobrze. A co do czytelników, to nie muszę ich sobie wyobrażać, nie ma takiej konieczności. Piszę bo chcę, a kto chce niech czyta.
Czy zdarzyło się Panu pomyśleć o sobie: jaki jestem zdolny i jak dowcipnie piszę.
Nie zdarzyło mi się wpadać w samozachwyt, myśleć o sobie, mojej twórczości, oceniają mnie inni. Jestem dobrym obserwatorem, widzę jak ktoś czyta moje wiersze i czasem uroni łzę, wiem, że moje pisanie ma sens. Często odpowiadam na prośby znajomych, aby napisać coś na określony temat, imieniny żony, kolegów, rocznica ślubu itp. i to piszę, a jak się to komuś podoba to i ja odczuwam satysfakcję. W JUTW mamy grupę poetycką i kiedy przygotowujemy program okolicznościowy, to kierujący naszym zespołem obok utworów wielkich poetów wybiera wiersze napisane przeze mnie.

Który pana utwór jest pana ulubionym?
Ulubionych wierszy było dużo, ale teraz jest nim wiersz ,, Piosenka o Jaworznie ", który od lat śpiewa zespół ,,Jaworznianki". Jeżeli pani przeczytała wszystkie wiersze które pani miała okazję przeczytać, to z pewnością, przynajmniej kilka musiało się pani podobać. Wierszy napisałem bardzo dużo, niestety większość zaginęła, a odtworzyć ich nie mam szans.
W pana utworze „Która to pora roku?” czytamy: Miłość lat nam nie liczy, kto się dla niej poświęci, prawdziwie zakochani będą kochać do śmierci. Naprawdę wierzy Pan w miłość do śmierci?
Wiara w miłość to nadzieja na życie spełnione z tym kogo się pokochało, a przysięga małżeńska to zobowiązanie i słowo, którego nie można złamać. Staram się zawsze dotrzymywać danego słowa, chociaż nie zawsze to jest możliwe. Dla mnie miłość jest silniejsza od zła, kiedy się umie przebaczać to zakochanie zostaje do końca życia. Wrócę do Mickiewicza, którego miłość do Maryli przetrwała w nim do końca życia ,,nigdy więc z Tobą rozstać się nie mogę". Tak uważam, że prawdziwie zakochani, kochają do śmierci.

Wróćmy do Kochanowskiego. „Fraszki to wszystko cokolwiek myślemy, Fraszki to wszystko, cokolwiek czynimy”. Czy taki jest pana zdaniem żywot ludzki?
Na fraszkę odpowiem pani fraszką „Wszystko się dziwnie plecie na tym biednym świecie, a kto by chciał rozumem wszystkiego dochodzić i zginie, a nie będzie umiał w to ugodzić". Kochanowski znał życie dobrze, wiedział, co jest w ziemskim bycie najważniejsze. Jednostka to fraszka, ale przecież od milionów jednostek wiele zależy. Owo ,,za" i ,,przeciw" w ważnych sprawach. Ot, życie to fraszka? Źle. Materialista buduje egoistyczne życie. Kochanowski, jak sądzę pani ulubiony poeta, przywary piętnował, a po nim wtóruje Fredro ,,Świecie ty krętaczu stary, świecie bez czci i wiary". Każdy z nas ma prawo wyboru. Od nas zależy jaką drogą pójdziemy.

I na zakończenie Kochanowski: „Bodaj zdechł, kto się naprzód złota rozmiłował, Ten wszytek świat swoim złym przykładem popsował”. Taki to mamy świat i umiłowanie mamony.
Dziękuję za rozmowę – Ela Bigas