Jaw.pl pamięta

W wieku 94 lat zmarł w Bielsku-Białej, jaworznianin Andrzej Uramowicz, reżyser i dyrektor teatrów. W latach 1953-63 był dyrektorem Teatru Polskiego w Bielsku-Białej. Pogrzeb ś. p. Andrzeja Uramowicza odbędzie się jutro, 19 kwietnia w Jaworznie na cmentarzu Pechnik. Uroczystości pogrzebowe rozpoczną się o godz. 13.00 mszą świętą w kaplicy cmentarnej przy ul. Grunwaldzkiej.

Andrzej Uramowicz urodził się 20 grudnia 1914 r. w Jaworznie. Państwowe Seminarium Nauczycielskie w Mysłowicach ukończył w 1934 r. Pracował jako nauczyciel w szkołach podstawowych na Śląsku, równocześnie rozpoczął studia w Instytucie Robót Ręcznych i Rysunku w Warszawie.

Po wybuchu wojny znalazł się we Lwowie, gdzie w październiku 1939 zadebiutował jako aktor na deskach Teatru Dramatycznego w Zagładzie eskadry Korniejczuka (u boku Aleksandra Bardiniego, Erwina Axera i Józefa Wyszomirskiego).

Po wojnie podjął studia reżyserskie. Ukończył w 1950 r. Wydział Reżyserii Państwowej Wyższej Szkoły Teatralnej w Łodzi i Warszawie jako jeden z ostatnich uczniów Leona Schillera. Po dyplomie przez dwa był etatowym reżyserem Teatru Współczesnego w Szczecinie, a następnie, po krótkim epizodzie dyrekcyjnym w Teatrze im. Fredry w Gnieźnie, na dekadę (1953-63) objął dyrekcję Teatru Polskiego w Bielsku-Białej.

Były to lata bardzo intensywnej pracy na dwóch scenach (w Bielsku-Białej i – do 1960 r. – w Cieszynie) i w objeździe (40 miejscowości w promieniu 100 km), które zaznaczyły się takimi wydarzeniami, jak m.in. dwukrotna reżyseria Iwo Galla (Świerszcz za kominem – 1956 i Wesele – 1957), Intryga i miłość (1954) i Sprzysiężenie Fiesca w Genui (1956) Schillera, Mazepa, Ondraszek wg Morcinka (1962), Don Juan Tenorio Zorilli – w własnej reżyserii, a także Krakowiacy i Górale (1958, reż. W. Wróblewska), Balladyna (1962, reż. G. Błońska) czy Makbet (1962, reż. J. Ukleja). Wprowadzał również na bielską scenę autorów współczesnych, dotąd tutaj nie granych, jak Bułhakow (Ucieczka, 1960, reż. A. Uramowicz) czy Brecht (Wizje Simony Machard, 1960, insc. i reż. M. Dembowski). Ważnym przedstawieniem był również Pamiętnik Anny Frank w reż. J. Maciejowskiego (1959). Istotnym wątkiem bielskiej dyrekcji Uramowicza była współpraca z Czechosłowacją, która znalazła też wyraz w silnej obecności czeskich i słowackich autorów w repertuarze teatru – pięć premier, m.in. Latarnia Jiraska (1960, reż. J. Ukleja) i Igraszki z diabłem Drdy (1961, reż. A. Uramowicz).

Od 1960 roku kierował równolegle bielskim Teatrem Lalek Banialuka. W 1963 r. po konflikcie z lokalnymi władzami (zbyt poważnie traktował swoje obowiązki radnego) podał się do dymisji. Wyjechał na pół roku do USA, później reżyserował w Lublinie, Gdyni i Olsztynie, wreszcie na rok objął dyrekcję Teatru Zagłębia w Sosnowcu. W 1966 r. został dyrektorem naczelnym i kierownikiem artystycznym Teatru im. Mickiewicza w Częstochowie, którym kierował do 1976 r. W dziejach częstochowskiej sceny był to okres artystycznej stabilizacji, znaczony takimi premierami jak Mazepa (1966, reż. A. Uramowicz), Hamlet (1967, reż. A. Uramowicz), Wesele (1967, reż. J. Ukleja), Opera za trzy grosze (1967, reż. W. Smożewski), Balladyna (1970, reż. J. Wyszomirski).

Po przejściu na emeryturę mieszkał w Bielsku-Białej.
Zmarł 15 kwietnia 2008 roku.

Tekst: Janusz Legoń
www.teatr.bielsko.biala.pl

UWAGA: Archiwum dyskusji na forum znajdziesz tutaj.