Małgorzata Hołownia i jej malarskie zagadki matematyczne

- Zawsze jak się przedstawiam to mówię: Jestem Gocha Hołownia, w której nastąpiła zmiana we wszystkim 3,5 roku temu – i w twórczości i w zachowaniu. Cały czas zawodowo od prawie 38 lat jestem instruktorem w Domu Kultury w Libiążu, prowadzę zajęcia plastyczne dla dzieci, młodzieży i dorosłych, a oprócz tego zajęcia teatralne. Jestem kulturoznawcą.

Ela Bigas: Odwołam się do motta, które umieszczono w katalogu wystawy: „Sztuka abstrakcyjna nie polega na tworzeniu innej rzeczywistości, ale jest odzwierciedleniem prawdziwej rzeczywistości”. Autorem tego zdania jest Piet Mondrian. Tymczasem, gdy spoglądam na pani prace kojarzę je np. z „Alicją w krainie czarów”, z „Gwiezdnymi wojnami”, rzeczywistości w nich nie odnajduję ani za grosz.
Małgorzata Hołownia: Ja mam inne motto: „Z obranej drogi nigdy nie wracaj, idź naprzód w życie, cierp i przebaczaj, a gdy cię złość do płaczu zmusi , łzy miej dla siebie, uśmiech dla ludzi”.
Każdy widzi w moich pracach coś innego. Każdy obraz ma jakieś przesłanie ww sobie. Np. „Przewoźnik” odnosi się do tego, co w życiu jest pewne - kto przyszedł na świat musi z tego świata przejść na drugą stronę i potrzebuje przewoźnika. Np. o innym obrazie mówiono, że inspirowała go Ukraina. Tymczasem obraz ten powstał zanim zaczęła się wojna na Ukrainie. Najzwyklej na świecie ten obraz mi się przyśnił, wstałam o trzeciej w nocy i naszkicowałam to, co przyniósł sen. Po kilku dniach powróciłam do tego szkicu i namalowałam obraz. Nadałam mu tytuł „W wymiarze snu”. To był marzec 2020 r. Obraz był różowy, żółty i niebieski. Być może w moim śnie był niebieski, czerwony i biały, ale trudno to powiedzieć. Człowiekowi się coś przyśni, nie do końca to zapamiętuje.

Czy myśli Pani, żeby namalować jak ktoś tam, czy też byle nie malować jak ktokolwiek? Czy kogoś naśladować czy zupełnie odrzucić?
Zupełnie odrzucić, nie chcę kogokolwiek naśladować. Choć czasami się dziwię na myśl o tym, jak te obrazy powstają. Mam wrażenie, jakby dosłownie ktoś prowadził moją rękę. Często śnią mi się pewne kody, próbuję je rozwikłać, zawieram je w swoich pracach. Trzeba się wpatrzeć i zastanowić, aby te kody odgadnąć.

Czy istnieje temat, z którym chciałaby się Pani zmierzyć, ale odkłada go Pani na potem?
Myślę, że były takie tematy, które chciałam podjąć, ale ich nie realizowałam. Wcześniej uwielbiałam malować kwiaty, pejzaże, portrety. Teraz maluję je bardzo rzadko, nie cieszy mnie to już. Kiedyś, gdy chciałam się odprężyć, ulubionym tematem po który sięgałam były kwiaty. Widocznie ten temat był gdzieś w środku mnie, nie zdawałam sobie pewnie z tego sprawy. Przytrafiło się też tak, że na widok pewnego obrazu, moja córka zaskakująco stwierdziła: to nie Ty, ja Cię nie poznaję w ogóle, to tak jakby ktoś inny namalował ten obraz.
Może jest coś takiego, taki temat do którego chcę powrócić. Lata temu miałam wizję i ciągle ją odkładałam, nie przenosiłam jej na płótno. Ostatecznie po trzynastu latach namalowałam obraz do tej wizji się odnoszący, ale mam przekonanie, że to jeszcze nie jest to i myślę, że kiedyś do tego tematu wrócę.

Co u Pani na sztalugach?
Teraz postanowiłam do końca rozwikłać kody, które pojawiają się w moich snach. One czasami przychodzą stopniowo, na pewno jest w nich ukryta jakaś zagadka matematyczna, niełatwa do rozwikłania. Może to będzie obraz dla matematyków, ale kto to wie?

Dziękuję za rozmowę Ela Bigas