Z perspektywy: 3 lata po „wypuszczeniu pierwszej Izery”

Jakość i kompetencje każdej władzy, w głównej mierze, charakteryzuje sposób komunikacji publicznej. Szczególne istotne jest to w systemach demokratycznych. Gdzie, wydawać by się mogło, transparentność i rzetelność przekazywanej informacji powinna być nadrzędną wartością – kluczową w sprawowaniu władzy. I nie chodzi wcale o informację, do której nie powinniśmy mieć dostępu, ale o tę, która nam się po prostu należy.

Informację podaną w sposób zwięzły, merytoryczny i wyczerpujący. Bez zbędnych składników autopromocji, często używanych w sposób nieuprawniony, czy wręcz kłamliwy. Władza często bowiem wykorzystuje naszą naiwność i krótką pamięć. Rzadko interesują nas wcześniejsze wypowiedzi, a zwłaszcza treść, charakter i sposób przekazu. Jeszcze szybciej zapominamy, ślepo wierząc w przekaz medialny władzy. Ma to niestety istotny wpływ na jakość sprawowanej władzy, a także na jakość życia mieszkańców.

Temat JOG i Izery jest najlepszym przykładem stworzonej iluzji i propagandowej promocji władzy ponad wszystko. Często graniczącym wprost z kłamstwem na wielu poziomach przekazu medialnego. W dalszym ciągu powinniśmy pamiętać, co nam obiecywano, a jaki jest stan faktyczny. Jak nam przedstawiano sam proces powstawania JOG-u i argumentowano sens wycinki lasu. Wciąż pamiętać powinniśmy, jaką wizję dobrobytu kreślił prezydent. Jak podkreślał, jaki to wkład włożył w prace nad ustawą „Lex Izera”. Na pytania o zapewnienie dostaw najważniejszych nośników energii, w odpowiedzi był śmiech, dyskredytacja pytających i argumentacja pozbawiona jakichkolwiek podstaw merytorycznych. Choćby ta o bliskości elektrowni jako źródła podłączenia energii elektrycznej.
Argumentacji na temat samej ustawy nie warto już przytaczać. Była to wizja nierealnych obietnic inwestorów high-tech „czekających w kolejkach”, skrojona tylko i wyłącznie na polityczny użytek konkretnej partii.

Lata mijają, kurz medialny i wyborczy opadł, pozostała szara rzeczywistość. Dość szybko przypomniano sobie o kanalizacji, dostawach wody i komunikacji. To było proste do zaaranżowania poprzez kartonowe czeki w postaci promes BGK. W trzecią rocznicę „opuszczenia pierwszej Izery” z taśm montażowych przypomniano sobie o dostawach energii elektrycznej i konieczności budowy przyłącza. Prezydent Jaworzna musiał więc złożyć wniosek o zgodę do Sejmowej Komisji Ochrony Środowiska, Zasobów Naturalnych i Leśnictwa. Podczas posiedzenia komisji rozpatrującej wniosek prezydenta, okazało się, jak wielkim bublem prawnym jest dziecko prezydenta, ustawa „Lex Izera”. Wszyscy w parlamencie mówią o tym zgodnym głosem. Tak naprawdę, komisja, wydając pozytywną opinię, musiała złamać prawo. Budowa przyłącza energetycznego nie wpisuje się w gałęzie przemysłu, dla których w myśl ustawy dozwolona jest zmiana własności gruntu. Powstał więc niebezpieczny kompromis, gdyż mówi się otwarcie o konieczności zmiany zapisów ustawy. Niebezpieczny, gdyż możemy mieć uzasadnione obawy w postaci „Dajcie mi człowieka, a paragraf się znajdzie”.

Nie dodaje to także wiarygodności w oczach poważnych inwestorów. Może je także nadwyrężyć ostatnie aresztowanie Józefa K. – twarzy wycinki lasów pod JOG i iluzoryczną fabrykę Izery. Który, pewnie całkiem przypadkowo, po zamianie gruntów awansował na najwyższe stanowisko w Lasach Państwowych. Czyżby JOG to polityczny deal?

Każdy, kto obejrzał zapis posiedzenia komisji, może mieć wątpliwości. Czy w zamian obiecywanych dziesiątek tysięcy miejsc pracy, mikroprocesorów, przemysłu zbrojeniowego, lotniczego czy elektromobility… nie powstaną magazyny centrów logistycznych lub lądowe farmy fotowoltaiczne?
O tym dowiemy się dopiero za kilka lat, gdy zdążymy już zapomnieć o płomiennych obietnicach. Tauron Dystrybucja planuje bowiem zakończenie rozbudowy sieci dopiero w 2027 roku, czyli 6 lat po uchwaleniu sławnej już „Lex Izera”.
Artur Nowacki