Osobliwie ukształtowane dęby szypułkowe

W okolicach zapadliska w Błędowie, na terenie lasu należącego do Imielina, można natknąć się na dęby szypułkowe (Quercus robur) wyglądające inaczej niż większość drzew tego gatunku. Plan zdjęciowy znajdował się w lesie otaczającym zapadlisko, nieco na północ od ulicy Wrota.

Pierwszy z opisanych dębów wyróżnia się masywnym, grubym pniem. Jego powierzchnię pokrywa zielona warstwa glonów, a miejscami widoczne są sinawe „przemalowania” porostów. Drzewo zwraca uwagę także koroną: rozgałęzioną i uformowaną tak, że w ogólnym zarysie przypomina odwrócony stożek. Taki kształt sprawia wrażenie, jakby dąb rósł według własnych zasad, niezależnie od typowego dla gatunku pokroju.

Drugi dąb również ma silnie zgrubiały pień, jednak jego korona wygląda zupełnie inaczej. U podstawy jest kostropata, a między rozgałęzieniami pojawiają się suche konary. To detale, które mogą świadczyć o przebytych uszkodzeniach lub o trudniejszych warunkach wzrostu w przeszłości. Drzewo nadal dominuje w otoczeniu, ale jego sylwetka nosi wyraźne ślady historii zapisanej w drewnie.

Trzeci z miejscowych dębów ma cieńszy pień, choć tak samo jak pozostałe jest zielony od glonów i siny od porostów. Najbardziej charakterystyczna jest korona zbudowana z trzech bardzo grubych konarów. Ten układ nadaje drzewu wyrazisty, niemal rzeźbiarski wygląd i sprawia, że na tle lasu trudno przejść obok niego obojętnie.

Wraz z prezentacją tej nietypowej „trójki” pojawia się pytanie o przyczyny takiego wyglądu. Uwagę należy zwrócić na podobne deformacje i osobliwe formy, które często wiążą się z „trudnym dzieciństwem” drzewa, czyli okresem wzrostu, w którym roślina musiała mierzyć się z niekorzystnymi warunkami. Przykładem jest młode drzewo dębu szypułkowego spotkane przy drodze prowadzącej do zapadliska – pokazane jako dowód, że już na wczesnym etapie rozwój może zostać „przestawiony” przez otoczenie.

Na zakończenie następuje zmiana miejsca i czasu, aby zobaczyć dąb szypułkowy w pełnym ulistnieniu. Drzewo rośnie na skraju zarośli przy ulicy Zbożowej i staje się pretekstem do krótkiej lekcji rozpoznawania gatunku. Wskazano najważniejszą cechę taksonomiczną: liście dębu szypułkowego mają nieregularną blaszkę liściową, w zarysie eliptyczną lub jajowatą, wyraźnie szerszą przy wierzchołku. Zwrócono też uwagę na krótkie ogonki liściowe, dochodzące do 5 mm długości.

Wątek kończy się zapowiedzią kolejnego tematu. Nazwa gatunku odnosi się do owoców, jednak ich omówienie ma pojawić się w osobnym filmie. Dzięki temu epizod łączy obserwację nietypowych, „uformowanych przez życie” dębów z konkretną podpowiedzią, jak rozpoznać dąb szypułkowy po liściach.