Słowo na niedziele: Mieszkanie dla Boga

W moim kapłańskim życiu przeżyłem wiele przeprowadzek. Zawsze było to dla mnie atrakcją, ogarnięcie nowej przestrzeni, wydzielenie miejsca na łóżko, na biurko, postawienie stołu… Meble były często gdzieś uratowane, czyli z tak zwanego odzysku, a więc i z jakąś swoją historią. Towarzyszy mi w owym „urządzaniu się” świadomość, że to ja kształtuję przestrzeń mieszkalną daną mi na pewien czas, ale też i ta przestrzeń ma wpływ na mnie i na moje relacje.

W owym „urządzaniu się” dwie przestrzenie są dla mnie szczególnie ważne; pierwsza to miejsce rozmów z Bogiem, czyli mojej modlitwy; druga zaś, to miejsce spotkania z Nim w drugim człowieku, w końcu to jest istota odwiedzin u księdza.

Tymczasem dzisiaj, do mnie do księdza, który by najchętniej zamknął się w swojej izdebce i uciekł od tych patologicznych kłótni i bezsensownego zgiełku, Jezus mówi: Jeśli Mnie kto miłuje, będzie zachowywał moją naukę, a Ojciec mój umiłuje go i przyjdziemy do niego, i mieszkanie u niego uczynimy. Mówiąc krótko, Jezus składa mi dzisiaj poważną ofertę mieszkaniową. Chce wraz z Ojcem Niebieskim i Duchem Świętym przyjść do mnie i zamieszkać. Do mnie to nie znaczy u mnie, czyli w moim mieszkaniu. Do mnie to znaczy do mojego serca, do mojego umysłu do mojego życia, niezależnie od szeroko pojętych moich przeprowadzek. Stawiam sobie pytanie:

Czy to jest możliwe?

To w Jezusie po raz pierwszy w dziejach świata Trójca Przenajświętsza, nieskończony Bóg, „zmieścił się w człowieku”. Dlatego to właśnie Jezus ma prawo powiedzieć, że to i w moim wypadku jest możliwe. Wprawdzie nigdy nie będzie to tak doskonale, jak w Jego przypadku, ale kierunek jest właściwy. Obecność Boga Trójjedynego w moim sercu da mi poczucie bezpieczeństwa i napełni mnie prawdziwym pokojem, którego nikt, poza Bogiem, nie może mi zaoferować. Nie ma innego „lokatora” w moim sercu, który by, tak je, poszerzał, umacniał, przekształcał, bez jakichkolwiek niemądrych ograniczeń. W tym jest zawarte najważniejsze przesłanie dla mnie śmiertelnika – moje serce, które ma ograniczoną, czyli policzalną liczbę uderzeń podczas mojego ziemskiego życia, tak naprawdę nigdy nie przestanie działać.

Co więc powinienem uczynić, aby tę Boską ofertę właściwie przyjąć?

I tu Jezus stawia dwa konieczne do spełnienia warunki:

- Pierwsze to umiłowanie Jezusa.

- Drugie to przyjęcie Jego nauki.

Oba te warunki tworzą jedną całość. Nie idzie tu o deklaracje i zapewnienia, kierowane do Boga w najwznioślejszych uniesieniach. Bóg chce wejść we mnie, abym ja wraz z Nim wyszedł do świata i powiedział całym sobą, bez kompromisu i układanek, to co On chce powiedzieć. Muszę więc mieć odwagę zrezygnowania z siebie dla Niego, po to, aby uratować siebie i innych. Konkretnie polega to na odejściu od takiego traktowania Boga, jak to znakomicie określa pewne niemieckie przysłowie:

„Większość z nas pragnie z wielką ochotą służyć Panu Bogu, ale tylko jako Jego doradcy w naszych sprawach”. Tylko miłość do Jezusa i przyjęcie Jego nauki da mi właściwe spojrzenie na siebie i na otaczający świat.

Tak tworzy On swoją społeczność na tym świecie, swój Kościół. Czytany dzisiaj fragment z Dziejów Apostolskich, w którym św. Łukasz, bez retuszu, opowiada o sporze, który mógł definitywnie zakończyć działanie Kościoła. Tymczasem, ci, którym Jezus tę wspólnotę powierzył i w których sercach zamieszkał Trójjedyny Bóg, problem przekształcili na szansę i otwarli nowe przestrzenie głoszenia Ewangelii pośród pogan.

To tak oto właśnie już na tym świecie buduje się apokaliptyczne Jeruzalem, o którym mówi nam Duch Święty przez św. Jana Ewangelistę: I Miastu nie trzeba słońca ni księżyca, by mu świeciły, bo chwała Boga je oświetliła, a jego lampą Baranek. Szczęście niebieskie to zupełnie inna kosmologia. Znamienne jest to, że wybudzeni ze śmierci klinicznej często mówią o takim świetle i takim szczęściu, z którego trudno wrócić na ziemię. A jeśli tak to zawsze z pewną misją dla innych.

Dziękuję ci Boże, że chcesz zamieszkać w moim sercu, obym tylko umiał Tobie przekazać do niego klucze.

Ks. Lucjan Bielas