Słowo na niedziele: Czy pokój jest możliwy?

W połowie lat sześćdziesiątych ubiegłego stulecia moja Mama zapisała w swoim pamiętniku krótką uwagę o swoim mężu, a moim Tacie: Władek wrócił z pracy i jak zwykle straszy wojną. Pamiętam tamtą atmosferę podgrzewaną paradoksalnie – zimną wojną. Zapewne inaczej przeżywało tamte czasy pokolenie moich rodziców, którzy nosili w sobie dramat wojen światowych. Siłą faktu, pokolenie niemające osobistych doświadczeń trochę inaczej reaguje na słowo wojna dzisiaj, pomimo docierających informacji o napiętej sytuacji międzynarodowej i drastycznych obrazach z trwających aktualnie konfliktów. Choć jest różna skala napięć, to problem wojny i pokoju jest absolutnie ponadczasowy i dotyczy wszystkich płaszczyzn naszej ludzkiej egzystencji.

To na taki właśnie świat, a nie inny przyszedł Jezus Chrystus, Bóg, który dla ratowania ludzkości i każdego z nas, stał się jednym z nas. Przynosi na ten świat prawdziwy pokój, zaczerpnięty z samego jego źródła, jakim jest Bóg Trójjedyny. To właśnie w Trójcy Przenajświętszej, idealnej relacji miłości między Ojcem, Synem i Duchem Świętym, jest nasz początek i nasz cel. To właśnie do takiego pokoju, wynikającego z miłości jesteśmy powołani.

Bóg przez proroka Izajasza zapowiada pokój, który na końcu końców dzięki Mesjaszowi zaistnieje. Przyjdzie na świat jako potomek Jessego, ojca Dawida, lecz uczyni dzieła ,które może tylko uczynić Bóg. Takimi właśnie dziełami będzie sądził sprawiedliwie oraz wprowadzał idealny pokój. Tekst jest genialny: Wtedy wilk zamieszka wraz z barankiem, pantera z koźlęciem razem leżeć będą, cielę i lew paść się będą pospołu i mały chłopiec będzie je poganiał. Krowa i niedźwiedzica przestawać będą z sobą przyjaźnie, młode ich razem będą legały. Lew też jak wół będzie jadał słomę. Niemowlę igrać będzie na gnieździe kobry, dziecko włoży swą rękę do kryjówki żmii. Zła czynić nie będą ani działać na zgubę po całej świętej mej górze, bo kraj się napełni znajomością Pana, na kształt wód, które przepełniają morze.

Żadne ze stworzeń nie straci swojej tożsamości. Wilk dalej będzie wilkiem; pantera, panterą, koźle, koźlęciem; kobra, kobrą; niemowlę, niemowlęciem… . Zmienią się jednak relacje w przyrodzie, relacje między człowiekiem, a przyrodą, a co za tym idzie, relacje międzyludzkie. Można powiedzieć przekornie powstanie – prawdziwy zielony ład.

Nim to nastąpi, musimy odrobić nasze „zadanie domowe”.

Znakomicie przygotowuje nas do tego zarówno swoją misją, jak i postawą św. Jan Chrzciciel. Wskazuje on na Jezusa Chrystusa, którego zna i wie, kim On jest, akcentując relację między nimi: ja nie jestem godzien nosić Mu sandałów. Jan informuje, zarówno sobie współczesnych, jak i nas, że obiecany Mesjasz już przyszedł i jest pośród nas. Wraz z Jego przyjściem zaczął się Sąd Ostateczny: Już siekiera jest przyłożona do korzenia drzew.

Do Jana przychodzili ludzie, którzy podejmowali decyzję o swoim nawróceniu, czyli o odejściu od grzechu, o zmianie swojego myślenia. Mieli odwagę wyznać swój grzech, który w nich czynił niepokój i przyprawiał o lęk. Wyznając go, oddawali go Bogu, a wraz z innymi, podobnie myślącymi, tworzyli nową wspólnotę. Moc chrztu św. Jana jest osadzona w dziele Chrystusa, co też on jasno nazwał: On was chrzcić będzie Duchem Świętym i ogniem.

Jesteśmy w tym szczęśliwym położeniu, że chrztem Chrystusa jesteśmy oczyszczeni. Z tym większym potencjałem łaski i głębszą świadomością, pragniemy włączyć się w proces pokojowy i ten w nas i ten wokół nas. Rada św. Jana jest ponadczasowa. Grzech nazywajmy po imieniu. Grzech wyznawajmy i oddawajmy go Jezusowi w Sakramencie Pokuty. Szczerość naszego nawrócenia weryfikuje życie. Świetnie określił to św. Paweł: A Bóg, który daje cierpliwość i pociechę, niech sprawi, abyście wzorem Chrystusa te same uczucia żywili do siebie i zgodnie jednymi ustami wielbili Boga i Ojca Pana naszego, Jezusa Chrystusa.

Będziemy dalej sobą, lecz zmienią się relacje!

Proszę Cię Panie o łaskę aktywności w tworzeniu takiego właśnie pokoju – Bożego ładu!

Ks. Lucjan Bielas