W dniu 14 grudnia ubiegłego roku podczas kolejnej wycieczki organizowanej jeszcze w ramach cyklu „Wędrówki z kustoszem” w rejonie Dąbrowy Narodowej Łubowca natrafiłem na specyficzną pozostałość po II Wojnie Światowej. To słynne „garnki Kocha” zwane też kochbunkrami. Kiedy okazało się, że tych umocnień nie ma na mapach Google, wstawiłem je z odpowiednim komentarzem.
Tego dnia znalazłem jeden cały i jeden zniszczony bunkier oraz ślady po okopach. Poza tym z ubolewaniem stwierdziłem, że coś, co mogłoby być lokalną atrakcją turystyczną, póki co sprawdza się w roli lokalnego wysypiska śmieci. Ślady buchtowania dzików także tutaj są. Miejsce to odwiedził inny lokalny przewodnik, zamieszczając komentarz – Bardzo zaniedbane miejsce historyczne … śmietnik:/. Drugi lokalny przewodnik Andrew Kulpa napisał tylko – Niestety dziki nas przyblokowały.
Wstawiając tę atrakcję, miałem nadzieję, że znajdzie się sposób na lepsze wyeksponowanie tego miejsca. Aby jeszcze bardziej utrwalić świadomość istnienia tego zabytku, postanowiłem go sfilmować. Tym razem wędrowałem skrajem lasu od cmentarza w kierunku południowym. Stwierdzone w ubiegłym roku wysypiska śmieci wciąż istnieją. Tutaj też na początku natrafiłem na inny bunkier pełen wszelakiego zbytecznego dobra w tym opon.
Drugi rozbity typowy kochbunkier znajduje się na trawersie ogrodów. Trzeci najlepiej zachowany znajduje się na skraju skarpy bliżej drogi.
Tę linię umocnień wybudowali nasi dzisiejsi sojusznicy z NATO, na on czas okupanci, szykując się na powitanie naszych wczorajszych sojuszników z Układu Warszawskiego, na on czas wyzwolicieli. Jeszcze na dobre nie ostygły działa pod Kurskiem, kiedy ta inwestycja wystartowała i to jeszcze nie był przejaw defetyzmu.
Piotr Grzegorzek
Ich urodę podnoszą delikatne sierpowato wygięte listki. Kiedy zobaczyło się go w naturze chociaż raz łatwo zapamiętać jego wygląd. Oczywiście należy go tylko podziwiać, ponieważ od 2014 roku podlega ochronie częściowej. Jest to gatunek rzadki. Świadczy o tym fakt, że w swoim podstawowym zasięgu działania, czyli na terenie byłego powiatu chrzanowskiego spotkaliśmy się tylko dwa razy.
W 2016 roku spotkaliśmy się w Wilkoszynie. Gwoli ścisłości do końca ubiegłego wieku tego gatunku nie notowano w Jaworznie.
Kolejną cechą, na którą należy zwrócić uwagę są równowąsko-lancetowate liście, bardzo szpiczasto rozgałęzione. Jest to charakterystyczny składnik flory runa rozmaitych lasów w typie boru. Swoją obecnością wskazuje, że gleba ma mało próchnicy. Poza tym jest to roślina trująca, zatem polecam ją podziwiać i nie zbierać. Od 2014 roku podlega jedynie ochronie częściowej. Niestety ciągle zmniejsza się liczba stanowisk tego gatunku i dlatego w polskiej Czerwonej Księdze na status gatunku bliskiego zagrożenia. Znaczy się, jeszcze z nami jest, ale jak długo pozostanie, nie wiadomo.
Roślina uchodzi za gatunek pospolity, ale ja spotkałem się z nią osobiście mniej niż dziesięć razy. Generalnie podlega częściowej ochronie prawnej i to od 1983 roku. Jest to po prostu niezłe ziółko i zbiór w tym celu, jest dla niej największym zagrożeniem.
Jeśli zatem spotkacie na swojej drodze coś takiego, podziwiajcie jej piękno i pozostawcie na miejscu. Do końca ubiegłego wieku w Jaworznie ten gatunek był znany tylko z czterech miejsc. Ja, osobiście na terenie byłego powiatu chrzanowskiego, czyli zasadniczego obszaru mojego działania jeszcze się z tym gatunkiem osobiście nie zetknąłem.
